De zon ging op over een rustende wereld en wierp hare weldadige stralen over het vreedzame stedeke St. Petersburg. 's Zondags na het ontbijt was tante Polly gewoon huiselijke godsdienstoefening te houden. Deze begon met een gebed, bestaande uit een reeks bijbelplaatsen, bedekt met een dunne laag woorden van eigen vinding, en eindigde met een van grimmigheid overvloeiend hoofdstuk uit de Mozaïsche wetgeving.
太阳升起来，照在宁静的世界上，静静的村庄仿佛沐浴在圣光之中。早饭过后，波莉姨妈做了祷告。开始的一篇祷告词完全是从《圣经》中引用来的，其中还掺杂着星星点点的新意。两者勉强地被粘合在一起，这种粘合做得就像她是从西奈山顶宣布了“摩西律”中严酷的一段。
Na afloop daarvan omgordde Tom, om zoo te spreken, zich de lendenen en ging aan het werk om zijne teksten in het hoofd te krijgen. Sid had zijne les dagen vooruit geleerd, maar Tom moest al zijn krachten inspannen om vijf verzen te onthouden ofschoon hij een gedeelte van de Bergrede gekozen had, daar hij geene teksten kon vinden die korter waren. Een half uur had Tom een vaag begrip van het geheel, maar meer niet, want zijn geest zwierf over het gansche veld der menschelijke gedachten en zijne handen hielden zich tot afleiding met allerlei vermakelijke kunstjes bezig. Marie nam het boek om de les te overhooren en hij trachtte den weg door den zwaren mist te vinden.
然后，汤姆好像是振作了精神，一本正经地着手去背那一段一段的《圣经》了。希德几天前就把他该背的段落记牢了。汤姆花费了所有的精力，全力以赴在背五段《圣经》内容。他选择的是基督《登山宝训》的一部分，因为这部分是全文中最短的部分。快到半个小时的时候，他对要背的内容已有了一个模模糊糊的印象。不过，仅此而已，因为他此刻已经心不在焉，胡思乱想，两手不停地忙着一些无关紧要的东西。玛丽拿着他的书，要听他背诵，他就竭力地云来雾去地往下背：
"Zalig zijn de ar-r.... ar...."
“有福的人是……呃——呃——”
"Armen."
“穷乏——”
"Ja- de ar-remen; zalig zijn de ar-remen."
“对——穷乏；有福的人是穷人……呃——呃——”
"Van geest."
“精神上——”
"Van geest. Zalig zijn de armen van geest, want zij... zij..."
“在精神上；有福的人是精神上的贫乏者，因为他们——他们——”
"Want hunner..."
“他们的——”
"Want hunner. Zalig zijn de armen van geest want hunner... is het koninkrijk der hemelen! Zalig zijn zij die treuren, want zij...."
“因为他们的。有福的人是精神上的贫乏者，因为他们的是天国。有福的人是那些哀恸的人，因为他们——他们——”
"Zij...?"
“将——”
"Zul..."
“因为他们……呃——”
"Want zij zul..."
“将——”
"Z-u-l-l-e-n. Want zij zul... O, ik weet niet wat zij zullen!"
“因为他们将——，下面我记不得了！”
"Zullen..."
“将要——”
"O ja, zullen--zij zullen--zij zullen treuren; zalig zijn zij--die treuren, want zij zullen... Wat zullen zij? Waarom zeg je het mij niet, Marie? Het is gemeen om me zoo te plagen!"
“欧！将要！因为他们将要——因为他们将要——呃——呃——将要哀恸——呃——呃——被保佑的是那些将要——那些将要——呃——那些将要哀恸的人，因为他们将要——呃——将要什么？玛丽，为什么不提示我？——你干吗要这样小气？”
"Tom, arme jongen, ik plaag je niet. Ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen. Probeer het nog eens. Geef den moed niet op; je zult het wel leeren,--en als je het doet, krijg je iets moois van mij. Zoo; nu is het goed, mijn jongen."
“哦，汤姆，你这个可怜的小笨蛋。我可不是在拿你开玩笑。我不愿逗你。你必须再去重新背。汤姆，你可别灰心丧气，你会背来的——如果你背熟了，我会给你些好玩的东西。哎，对了，这才是个好孩子。”
"Ik zal het doen, maar zeg mij dan eerst wat het is, Marie."
“好吧！给我什么，玛丽？告诉我是什么好玩的东西。”
"Neen, Tom. Je weet als ik zeg dat het mooi is, dan is het mooi."
“这你用不着问，汤姆，我说好玩，就是好玩的东西。”
"Op je woord van eer Marie. Goed, dan zal ik het er wel zien in te pompen."
“你可得讲话算话呀，玛丽。那好吧，我就再去好好地背一背。”
Hij ging aan het werk, en door nieuwsgierigheid en het vooruitzicht van eene belooning geprikkeld, stampte hij de teksten in zijn geheugen en eindigde met een schitterende overwinning te behalen. Marie gaf hem een splinternieuw mes van twaalf en een halven cent, en Tom was boven de wolken van vreugde. Het is waar, het mes sneed eigenlijk niet, maar het was van echt staal en dat was al iets buitengewoons. Hij maakte dadelijk een plan om het buffet door snijwerk te verfraaien en wilde juist zijne krachten op de etenskast beproeven, toen hij geroepen werd om zich voor de zondagsschool te kleeden.
后来他真的“好好地背”了——在好奇心和获得奖品的希望的双重诱惑下，他精神十足地学了一阵，结果居然获得了辉煌的胜利。玛丽给了他一把价值１角２分半的崭新的“巴露牌”小刀。他欣喜若狂，手舞足蹈。说真的，这把刀切不了任何东西，但它是“千真万确”的“巴露牌”，这可是意味着一种极大的荣耀——虽然西部的孩子们居然认为这种刀器也有可能被冒牌，会损伤它的名誉，这个谜令人印象深刻，也许永远都是如此。汤姆拿这把刀在碗橱上乱刻了一阵，正准备在衣柜上动手的时候，却被唤去换衣服，准备上主日学校。
Marie gaf hem een tinnen kom met water en een stuk zeep, welke voorwerpen hij buiten de deur op een bank zette. Toen maakte hij de zeep nat en legde die naast de kom; stroopte zijne mouwen op, stortte het water zachtjes op den grond uit, trad daarop de keuken binnen en begon ijverig zijn gezicht met een handdoek die achter de deur hing, af te drogen. Doch Marie nam den handdoek weg en zeide:
玛丽递给他一脸盆水和一块肥皂。于是，他走到门外，把脸盆放在那儿的一个小凳子上。然后他把肥皂蘸了点水，又把它放下；他卷起袖子，轻轻地把水泼在地上，转身走进厨房，用门后面的一条毛巾使劲地擦着脸。可是，玛丽拿开毛巾，说道：
"Schaam je je niet, Tom? Wees toch niet zoo stout. Water zal je geen kwaad doen."
“嘿，你不害臊吗？汤姆！你可千万别这么没治了。水不会伤着你的。”
Tom was een weinig uit het veld geslagen. De kom werd weder gevuld, de knaap bedacht zich een oogenblikje, slaakte een diepen zucht en begon. Toen hij nu de keuken weder binnentrad en met toegeknepen oogen naar den handdoek rondtaste, droop er een eervol getuigschrift van zeepsop en water over zijn gezicht. Maar bij nauwkeurige bezichtiging, bleek de staat van zaken nog niet bevredigd te zijn, want het gereinigde grondgebied hield, als een masker, bij de kin en wangen op; buiten en onder die lijn was eene donkere uitgestrektheid onbesproeide grond, die zich voor en achter zijn hals uitbreidde. Marie nam hem onder handen en binnen een kwartier was hij een mensch uit één stuk, zonder verschil van kleur en zijn doorweekt haar was keurig geborsteld en in kleine evenredige krullen opgemaakt. In het geheim streek hij altijd met moeite en inspanning de krullen glad en plakte hij zijn haar aan zijne slapen vast, want krullen waren meisjesachtig en dat was genoeg om ze te haten. Daarna haalde Marie een pak kleeren voor den dag, dat gedurende de laatste twee jaren alleen op zondag gedragen was; het werd eenvoudige zijn "andere pak" genoemd; uit welke benaming wij tot den omvang van zijn garderobe kunnen besluiten. Toen hij het pak had aangetrokken, legde het meisje de laatste hand aan zijn toilet; zij knoopte zijn buisje tot onder de kin vast, sloeg hem een groote halskraag over de schouders, schuierde hem af en kroonde hem met een gesprikkelden strooien hoed. Hij hoopte, dat Marie zijne schoenen zou vergeten, doch die hoop werd verijdeld; zij poetste ze naar behooren en zette ze voor hem neder. Dit verdroot hem en hij beklaagde zich over zijn gebrek aan vrijheid. Doch Marie antwoordde overredend:
汤姆有点不自在。脸盆重新又盛满了水，这一回，他下定决心俯身在脸盆边站了一会，然后深深吸了一口气，就开始洗脸。不久，他走进厨房，闭着眼睛伸手去摸那条毛巾，脸上的肥皂水直往下淌，算是他老老实实洗过脸的证明。可是，当他拿开毛巾，露出脸时，还是不能让人满意。因为洗干净的地方只局限于两腮帮子和下巴上面，看上去像个假面具似的。在下巴以下和腮帮子两旁，还有很大一片没有沾过水，黑乎乎的，从脖子一直往下，往后伸展。玛丽又拉过他来帮他收拾。她把他梳洗打扮完毕之后，他看起来才像个男人，像个兄弟，脸再也不是白一块黑一块了，那湿透了的头发也梳得整整齐齐，短短的卷发还弄成了挺好看的对称样式。（他曾费了很大的劲，偷偷地把满头的鬈发按着，紧紧地贴在头上。因为他认定鬈发总有些女人气，他为自己天生的鬈发十分懊恼。）后来，玛丽把他的一套衣服拿出来，这套衣服已穿了两年，只有星期天才穿——干脆就叫“那套衣服”——由此我们可以知道他的穿戴方面的全部衣物共有多少。他自己穿戴之后，那姑娘又帮他“整理”了一番。她把他那件整洁的上装的衣扣统统扣上，一直扣到下巴底下，又把他那个宽大的衬衣领子往下一翻，搭在两边的肩上，再给他刷得干干净净，戴上他那顶有点点的草帽。这一下子他显得极漂亮，也极不舒服，他看上去一点也不舒服。因为穿上衣服还要保持整洁，对他是种拘束，所以他心里很烦躁。他希望玛丽别让他穿鞋子，可这希望落了空。她按照当时的习惯，先给鞋子抹了一层蜡油，然后拿了出来。他发火了，埋怨别人老是让他干他自己不愿意干的事情，可是，玛丽却劝他道：
"Als je blieft, Tom; kom, wees een goede jongen."
“汤姆，——这才是个好孩子哪。”
En zoo stapt hij brommend in zijne schoenen. Marie was spoedig klaar en de kinderen vertrokken naar de zondagsschool, eene plaats die Tom haatte met zijn gansche hart, maar waar Sid en Marie dol op waren.
于是，汤姆一边大喊大叫，一边穿上了那双鞋。玛丽也很快地作好了准备，三个孩子就一块动身去主日学校——那地方是汤姆最深恶痛绝的；但是，希德和玛丽却非常喜欢那里。
Die sabbatsschool duurde van negenen tot halfelf en dan begon de kerk. Marie en Sid bleven altijd vrijwillig naar de preek luisteren, Tom alleen, omdat het hem van hooger hand gelast werd. De kerk was een klein, onaanzienlijk gebouw, met eene soort van koepel van sparrenhout en op de hooge, harde banken was voor omstreeks driehonderd personen plaats. Aan de deur bleef Tom een stap of wat achter en hield een keurig gekleeden jongen staande.
主日学校的上课时间是从９点到１０点半；之后，就是做礼拜。他们三个中间有两个总是自觉自愿地留在那儿听牧师布道，而另外一个因为更重要原因也是每次都留下来。教堂里的座位靠背很高，没有垫子，一共可坐三百人。教堂是一座简陋的、规模不大的建筑。屋顶上安了一个松木板做的盒子似的装置当做尖塔。在门口，汤姆故意放慢一步，跟一个穿着星期天服装的同伴打了招呼：
"Zeg eens, Willem, heb jij ook een geel kaartje?"
“喂，贝利，你有黄色票吗？”
"Ja."
“有啊。”
"Wat moet je daarvoor hebben?"
“你要什么东西才换呢？”
"Wat geef je er voor?"
“你准备用什么换？”
"En stuk zoethout en een vischhaak."
“一块糖和一个钓鱼钩。”
"Laat kijken."
“东西呢？”
Tom vertoonde die twee artikelen; zij werden goed bevonden en de goederen veranderden van eigenaar. Daarna verkocht Tom een paar albasten knikkers voor drie roode kaartjes en een paar andere prullen voor blauwe. Bijna al de jongens, die voorbijkwamen werden aangeklampt en het koopen en verkoopen van kaartjes van verschillende kleuren werd nog een kwartier voortgezet. Toen ging hij de kerk binnen met een troep andere schoon gewasschen, luidruchtige knapen en meisjes, begaf zich naar zijne zitplaats en maakte een standje met den jongen, die naast hem zat. De onderwijzer, een deftig oud heer, kwam tusschenbeide, maar zoodra hij zijn rug gekeerd had, trok Tom een jongen die voor hem zat bij het haar en was in zijn boek verdiept, toen het slachtoffer omkeek. Een seconde later prikte hij een anderen jongen met een speld, om hem "ai" te hooren zeggen en haalde zich daardoor andermaal eene berisping op den hals. De geheele klasse van Tom waren vogels van eenerlei veeren,--woelige, drukke, lastige snaken. Toen zij hunne les moesten opzeggen, was er geen enkele, die zijne verzen volkomen kende, maar door voorzeggen en influisteren brachten zij het allen gelukkig zoo ver, dat zij eenige kleine, blauwe kaartjes machtig werden, waarop een bijbeltekst geschreven stond. Het opzeggen van twee teksten werd met een blauw kaartje beloond, tien blauwe kaartjes stonden gelijk met één rood en mochten daartegen geruild worden. Tien roode kaartjes stonden weder gelijk met één geel, en een leerling, die tien gele kaartjes had, kreeg van den catechiseermeester een zeer eenvoudig ingebonden bijbeltje, dat in die goedkoope tijden de waarde had van veertig cents. Ik twijfel of er onder mijne lezers velen zullen zijn, die moed en volharding zouden hebben on twee duizend verzen van buiten te leeren, zelfs indien zij met een bijbel van Doré beloond werden. En toch had Marie op deze wijs twee bijbels verdiend. Maar 't was een geduldwerk geweest, dat twee jaren gekost had. Een Duitsche jongen had er vier of vijf gewonnen; deze had eens drie duizend verzen achter elkander opgezegd, doch zijn geestvermogens hadden onder dat inspannend werk zoo geleden, dat hij van dien dag af idioot was geworden. 't Was een groot verlies voor de school, want bij plechtige gelegenheden placht de catechiseermeester hem altijd te gebruiken om mede te bluffen, zooals Tom zeide.
Doorgaans waren het alleen de oudere leerlingen, die in het bezit van gele kaartjes kwamen en het vervelende werk volhielden, totdat zij een bijbel veroverd hadden. Vandaar dat de uitdeeling van eene dergelijken prijs eene zeldzame merkwaardige gebeurtenis was, en hij die dat monsterwerk verricht had, was de held van den dag. Deze reuzenarbeid deed doorgaans een nieuw vuur van ijver in de borst van de leerlingen ontbranden, dat niet zelden een week of wat aanhield. Het is zeer wel mogelijk dat Toms verstandelijke vermogens nooit naar den prijs gehongerd of gedorst hadden, maar de wereldlijke mensch in hem had ontegenzeglijk sedert geruimen tijd verlangend uitgezien naar den roem en den luister, waarvan de uitdeeling vergezeld ging.
Op den daartoe bestemden tijd stond de catechiseermeester op en ging voor den predikstoel staan met een gesloten gezangboek in de hand, de wijsvinger tusschen de bladen verborgen, en verzocht om stilte. Als een catechiseermeester zijne gewone aanspraak op de zondagsschool houdt, is het gezangboek voor hem een even onmisbaar artikel als het blad muziek voor den zanger, die een solo op het orkest moet zingen, ofschoon noch het gezangboek noch het blad muziek wordt geraadpleegd.
汤姆就拿出来给他看了。贝利对这两样东西很满意，于是，双方的财物易了主。接着，汤姆用两个白石头子换了三张红票，又用其它一些小玩意换了两张蓝票。当其他的孩子走过来时，汤姆又拦住他们，继续收买各色各样的票。这样换了有十几分钟，汤姆才和一群穿着整齐、吵吵嚷嚷的男孩和女孩一起走进教堂。汤姆走到自己的座位上，和一个离他最近的男孩争吵起来。他们的老师是位面色严肃、上了年纪的人，他叫他俩别闹，然后就转过身去了。汤姆又揪了另一条板凳上一个男孩的头发，那男孩转过头时，他却在全神贯注地在看书。接着为了要听另一个男孩子叫一声“哎唷！”他又用一枚别针扎了他一下，结果被老师臭骂了一顿。汤姆所在的这个班全是一个模式——吵吵闹闹，东捣西戳，一刻不停。他们一起背诵经文时，没有一个能完整记住的，都必须不断地给予提示才行。然而，他们还是勉强过了关，个个都得了奖——蓝色的小纸票，每张票上都印有一段《圣经》上的话。要背两段《圣经》经文才能得这么样一张蓝色纸票。十张蓝色票等于一张红色票，也可以互换。十张红色票又可以换一张黄色票。如果得了十张黄色票，校长就奖励给这个学生一本简装的《圣经》（在当初日子好过的那个时候，值４角钱）。我亲爱的读者们当中，有多少人肯这么用功，费劲去背上两千段《圣经》经文来换取一本多莱版的《圣经》呢？然而玛丽却用这种方法得了两本《圣经》——那可是两年之久的耐心学习的代价——还有一个德国血统的男孩得了四五本。他曾一下子背诵了三千段《圣经》。可是由于他脑力的过度劳累，自此以后差不多成了一个白痴——这是主日学校的重大不幸，因为每逢盛大的场面，在许多来宾面前（据汤姆的讲法），校长总是叫这个男孩出来“露一手”。只有那些年龄大的学生才坚持努力用功，想法得票，为的是获取一本《圣经》。所以，每次颁发这种奖品都是件稀罕而轰动的大事。
得奖的同学在当时显得那样的伟大，那样的光荣，以致每个在场的学生心里都产生新的野心，这种野心往往要持续一两个星期之久。汤姆内心可能从来没有真正渴望过获得这种奖品，不过，毫无疑问，许多天以来他的全部身心都在渴望得到随着这种奖励而来的光彩和荣誉。
Onze catechiseermeester was een klein, nietig mannetje van vijf en dertig jaren, met borstelig, zandkleurig bokkenhaar; hij droeg een staand boord, waarvan de bovenste rand bijna tot aan zijne ooren reikte, en welks scherpe punten boven de hoeken van zijn mond uitkwamen,--een schutsmuur die hem dwong altijd rechtuit te kijken, of wanneer een zijdelingsche blik vereischt werd, het geheele lichaam om te wenden. Zijn kin werd geschraagd door een breede, zich over het gansche boord uitstrekkende das, welks tippen van franje waren voorzien. De voorstukken van zijne schoenen liepen, naar het gebruik van dien tijd, puntsgewijs, in den vorm van een slede, naar boven, eene mode die de toenmalige jongelieden trachten te volgen, door geduldig en volhardend met hunne voeten stijf tegen den muur te gaan zitten.
De heer Walter had een ernstig gelaat en een hart als goud. Hij koesterde zulk een diepen eerbied voor gewijde dingen en plaatsen, en hield die zoo zorgvuldig van wereldsche zaken gescheiden, dat zonder dat hij het bemerkt had, zijne zondagsschoolstem een bijzondere klank had gekregen, welke op weekdagen geheel ontbrak.
等到一定的时候，校长在布道台前面站了起来，他手里拿着一本合上的圣诗，食指夹在书页中间，叫大家静下来，听他讲道。主日学校的校长开始他那简短的开场白时，手中总少不了要拿着一本圣诗，就像歌手参加音乐会时站在演唱台，开始独唱的时候一样，手中也少不了要拿本乐谱——虽然谁也不知道为什么要这样。因为无论圣诗也好，乐谱也好，台上受罪的那个人从来都不会用得上这些的。这位校长是个３５岁的瘦子，蓄着沙滩色的山羊胡和沙滩色的短头发；他穿着一副硬挺挺的衣服领子，领边几乎顶到他耳边，两个尖尖的领角顺着脖子弯过来，齐到他的嘴角——就像一堵围墙似的，逼着他只能往前方看，每当他要看旁边的时候，就不得不把整个身子都转过来；他的下巴托在一条宽大的领结上面，那个领结就像一张支票那样又宽又长，周围还带有花边。他的靴子头尖尖的，向上翘着，这在当时非常时髦，好像雪橇下面翘起来的滑刀一样——这种时新式样是年青人耐心地、吃力地一连几个钟头地坐着把脚趾拼命顶着墙的结果。华尔特先生态度非常庄重，心地虔诚而实在。他对宗教方面的事情和场所非常尊敬，把它们和世俗方面的事分得清清楚楚。因此尽管没有意识到，但他却养成了主日学校讲话时一种特别的语调，这种语调在平常的日子里是绝对听不到的。他就用这种语调开始说起来：
"Kinderen," dus begon hij, "mag ik u verzoeken zoo recht en netjes te gaan zitten als gij kunt, en mij voor een paar minuten uwe geheele aandacht te schenken. Dus betaamt het aan brave jongens en meisjes. Ik zie een klein meisje uit het raam kijken; ik vrees dat zij denkt dat ik buiten sta,--misschien wel op een van die boomen, om een praatje met de vogeltjes te houden (toejuichend gegiegel). Het doet mij waarlijk goed, zoovele heldere, vriendelijke gezichtjes op eene plaats als deze bijeen te zien on te leeren wat braaf en goed is."
En in dien geest ging het voort. Het zal niet noodig zijn er meer bij te voegen, want de redevoering liep over een onderwerp, waarin weinig verscheidenheid is en dat wij allen honderd malen gehoord hebben.
“孩子们，现在我要你们都尽量地、端端正正地坐起来，集中注意力听我讲一两分钟的话。对——做得好。好小孩子们就该这样做。我看见一个小姑娘在向窗外看——我想她一定认为我是在外面的某个地方——也许想着我在给树上的小鸟作演讲吧，（一阵嘻嘻哈哈的喝彩声。）我想告诉你们看到这么多聪明的、干干净净的小脸儿聚集在这样的地方，听话、学好，我心里是多么的高兴。”等等、等等诸如此类的话。下面讲的话我就不必一一写下了。
Het laatste gedeelte der speech viel in het water door het hervatten der gevechten en andere vermakelijkheden onder sommigen der ondeugendste jongens en door een zich wijd en zijd verspreidend gefluister en gedraai, dat zelfs doordrong tot aan den voet van ongenaakbare rotsen als Marie en Sid. Doch zoodra Mr. Walter's stem hare diepste tonen liet hooren, hield elk geluid eensklaps op en het eind der rede werd dankbaar, maar zwijgend begroet.
反正是些千佛一面大家都熟悉的东西。华尔特先生的演说到后面三分之一时受到了一些干扰，因为一些坏孩子又打起架来或搞别的小动作，满堂都在扭头讲悄悄话。连玛丽和希德这样巍然屹立，不易摧毁的“中流砥柱”也受到了冲击。随着华尔特先生的声音突然终止，课堂里的一切吵闹声也都随之嘎然止住，大家突然静下来，以此来表达对演说结束的感激之情。
Dit gefluister had zijne oorzaak te danken aan een min of meer merkwaardig feit, het binnentreden van bezoekers. Deze waren de rechter Thatcher, vergezeld van drie andere personen, t. w. een stumperig oud mannetje, een zwaarlijvigen heer van middelbaren leeftijd met grijsachtig haar, en eene deftige dame, blijkbaar de echtgenoote van den dikken heer. De dame hield een klein kind bij de hand.
Tom was den ganschen morgen onrustig en ontevreden op zichzelven geweest en hij werd, telkens wanneer hij Amy Lawrence's oog ontmoette, of haar van liefde getuigenden blik opving, door gewetenswroegingen gekweld. Maar toen hij het meisje aan de hand der dame zag, klopte zijn hart op eens van gelukzaligheid. In een oogenblik was hij met al zijne macht aan het uitdeelen van klappen, plukharen, gezichten trekken, in één woord, aan het gebruiken van die kunstgrepen, welke hem geschikt voorkwamen om een meisje te bekoren en hare toejuiching te winnen. En de reden van die opgetogenheid was--de herinnering aan de vernedering in den tuin van zijn engel ondervonden.
刚才那阵子的窃窃私语主要是由一件多少有些稀罕的事情引起的——那就是来了几位来访者：有撒切尔律师，他由一个非常衰弱的老人陪伴；一位文雅、肥胖、满头铁灰色头发的中年绅士；还有一位贵夫人，她无疑是那位绅士的太太。这位夫人手里还牵着一个小孩。汤姆心里一直很不安，心里充满了烦恼和忧愁；而且还受到良心的谴责——他不敢正视艾美·劳伦斯的眼睛，她那含情的注目简直使他受不了。可是当他看见这位新来的小女孩，他的心里立刻燃起了幸福的火焰。接着他就拚命地卖弄炫耀——打别人的耳光，揪头发，做鬼脸——总而言之，凡是可能引起女孩注意，获取她欢心和赞赏的把戏，他都用了。想到在这个小天使家花园受到的那种非人的待遇，他高兴的劲头凉了一截，不过快得就像留在沙滩上的印迹一样，被幸福的浪潮一冲，就被冲得一干二净。
De bezoekers kregen de eereplaats, en zoodra de heer Walter geëindigd had, stelde hij hen aan het schoolpersoneel voor. De man van middelbaren leeftijd bleek een zeer gewichtig persoon te zijn, niet minder dan een raadsheer,--in het kinderoog het meest verheven wezen, dat ooit heeft bestaan. Zij waren dan ook meer dan verlangend om te weten van wat voor stof hij gemaakt was en zaten half hoopvol, half angstig te luisteren of zij hem ook zouden hooren brullen. Hij kwam van Konstantinopel,--zeer ver van St. Petersburg; hij had dus gereisd en de wereld gezien, ja; zijne oogen hadden het rechtsgebouw der hoofdplaats aanschouwd, dat--zeide men--een koperen dak had.
De doodelijke stilte en de rijen van starende oogen waren getuigen van het ontzag, dat dit denkbeeld inboezemde. Hij was de groote raadsheer Thatcher, de eigen broeder van hun rechter. Jeff Thatcher stond dadelijk op om op gemeenzamen toon met den grooten man te spreken en door de gansche school benijd te worden. Het zou als muziek in zijne ooren geklonken hebben, indien hij het gefluister had kunnen verstaan.
这几位来访者被请到最上席就座，华尔特先生刚刚结束讲话，就向全校师生介绍了这几位贵宾。那位中年人原来是个不平凡的大人物——竟是县上的法官——他是这些孩子们所见过的最威严的人物——他们很想知道他是由什么做的——他们一方面很想听听他吼叫两声，可是另一方面又相当害怕他吼叫。他是离这儿十二哩远的康士坦丁堡镇人——因此他是出过远门、见过世面的人——他那双眼睛曾见过县上的法庭——据说那所房子的屋顶是用锡皮做的。想到这些，他让人觉得畏惧，这从他那令人难忘的沉默和一排排瞪着的眼睛可以看得出来。这就是了不起的撒切尔大法官，是他们镇上律师的哥哥。杰夫·撒切尔立即走上前，和这位大人物亲近，真让全校师生羡慕、嫉妒。听大家切切私语，他就像听见音乐一般，心情舒畅。
"Kijk eens, Jim! hij gaat naar hem toe! Kijk eens, hij geeft hem eene hand, een hand! Wou jij niet, dat je Jeff was?"
“吉姆，你看！他上讲台了。嘿——瞧！他要和他握手啦——他真的和他握手了！哎呀，你不希望自己就是杰夫吗？”
Intusschen was het geheele personeel bezig zijn best te doen, om in een voordeelig licht te treden. De heer Walter trachtte "uit te komen" door het verrichten van allerlei soort van luidruchtige ambtsbezigheden, door orders te geven hier, straffen op te leggen daar, en terechtwijzingen uit te deelen, waar de gelegenheid zich maar voordeed. De bibliothecaris trachtte "uit te komen" door met onmogelijke pakken boeken van het eene einde van het lokaal naar het andere te loopen en door dat rumoer en die opschudding te maken, waarin zulke lieden behagen scheppen. De leeraressen trachtten "uit te komen" door zich vriendelijk tot de leerlingen voorover te buigen, die zij een oogenblik te voren een oorveeg gegeven hadden, en door coquet kleine vingertjes tegen stoute jongens op te heffen en de zoeten vriendelijk op de schouders te kloppen. De ondermeesters trachtten "uit te komen" door zachte vermaningen uit te deelen en door ander gezagsvertoon, dat blijk moest geven van hun slag om de orde te handhaven. De kleine jongens en meisjes trachten "uit te komen" door de lucht met proppen papier en het geluid van schuifende voeten te vervullen. En boven dit alles zat de groote man en liet een raadsheerlijken glimlach over de geheele school gaan en koesterde zich in den zonneschijn van zijn eigen grootheid, want ook hij trachtte "uit te komen."
华尔特先生开始“出风头”了，他一副官样，到处发号施令，表示意见，给予指导，忙得他不亦乐乎。只要他发现目标，免不了都要唠叨几句。图书管理员也“卖弄”了一番——他手里抱着许多本书，嘴里咕咕哝哝，到处跑动，忙个不停。他这种举动起码让那位小权威人物开心。年轻的女教师们也“炫耀”了一番——亲切地弯下腰看着那些刚被打过耳光的学生，伸出漂亮的手指对着那些不听话的孩子以示警告，或者和蔼可亲地拍拍那些乖孩子。年轻的男教师们也“出了一番风头”，他们小声地骂一骂学生，还用别的表示享有权威和重视校规的方式表现了自己——所有男男女女的教师们都在布道台旁的图书室那儿找到可干的事情。这种事情只干一次就可以了，他们却反复干了两三次（表面上装出很着急的样子）。小姑娘们也用各种方式“卖弄”，男孩子“卖弄”得更是劲头十足，于是，空中满是乱飞的纸团，教室里互相扭打的声音不断。尤其是，那位坐在台上的大人，面带庄严的微笑，一副高高在上的样子，望着全场，这种优越感令其陶然——因为他自己也在“炫耀”啊。
Er ontbrak nog slechts één ding, om des heeren Walters verrukking tot haar hoogste volkomenheid te brengen--en dat was de kans om een bijbelprijs uit te deelen en een wonder te vertoonen. Verscheidene leerlingen bezaten een paar gele kaartjes, maar geen enkele had er genoeg; hij was reeds bij de wonderkinderen onder zijn leerlingen rond geweest en zou goud gegeven hebben om den Duitschen jongen eventjes met gezonde hersenen terug te hebben.
这时候只差一件事情，就能使华尔特先生狂喜到极点，那就是他非常想有一个机会给某个学生颁发一本《圣经》，借以展示一下自己。有几个学生拥有一些黄色票，可没有一个够数的——他在几个明星学生中间转了一圈，问了问。假如，这时候能叫那个德国血统曾经出色过的学生脑子健全起来，再能表演一回，他真情愿付出所有的一切。
Juist op dit op ogenblik, toen alle hoop hem dreigde te ontvlieden, kwam Tom Sawyer uit de bank met negen gele, negen roode en tien blauwe kaartjes en verzocht om den bijbel. Dit was een donderslag uit een onbewolkten hemel! Uit dien hoek zou Walter in geen tien jaar dergelijk blijk van naastigheid verwacht hebben. Maar er was niets aan te doen;--daar lagen de bewijzen en zij waren echt. Aan Tom werd daarom eene eereplaats aangewezen in de nabijheid van den Raadsheer en de andere uitverkorenen, en het groote nieuws werd in de hoofdkwartieren verspreid. Het was eene verbazende verrassing, en de held werd tot des Raadsheers hoogte verheven, zoodat de school in plaats van één wonder er twee te aanschouwen kreeg. Al de jongens verteerden van afgunst, maar de bitterste kwellingen verduurden de knapen, die te laat bemerkten, dat zij tot dezen hatelijken luister hadden medegewerkt, door aan Tom kaartjes te verkoopen voor de schatten, die hij met het witten verdiend had. Dezen verachtten zichzelven als de dupes van een sluwen bedrieger, van een verraderlijken adder in het gras.
希望眼看就要落空了，就在这个时候，汤姆·索亚却走上前来，手里拿着九张黄票、九张红票和十张蓝票，请求得到一本《圣经》。这真是晴天霹雳。再过十年，华尔特先生也不会料想竟是这个宝贝来提出申请。可是又无法推脱——票面都不假，按照规定都该是有效的。于是，汤姆有幸与法官和其他几位贵宾们坐在一起，这个重大的消息就从首脑席上公布于众了。这是十年来最令人吃惊的事情，全场大为轰动，把这位新英雄的地位抬高得和法官老爷相等。这下子学校的人们瞪着眼睛看的是两位而不是一位了不起的人物了。男孩子们更是忌妒得咬牙切齿——可是最懊悔的还是那些用背《圣经》得来的条子跟汤姆换他出卖刷墙特权时所积攒下的财宝的孩子们。为了汤姆这些宝贝玩意，他们给了汤姆这些条子，这帮了他大忙，使他获得了这种令人气愤的荣誉。可是，现在才发现，后悔已经晚了。这些孩子们现在才明白他们的对手是个诡计多端的骗子，是一条藏在草里狡诈的蛇，而他们自己却是上了当的大傻瓜，因此他们都觉得自惭形秽。
De prijs werd aan Tom uitgereikt met al de loftuigingen, welke de catechiseermeester onder de bestaande omstandigheden uit zijn binnenste kon oppompen, doch waaraan slechts één ding ontbrak namelijk waarheid, want de arme man voelde instinctmatig, dat hij hier voor een geheim stond, hetgeen misschien het licht niet zien kon. Het was de ongerijmdheid zelve, dat deze knaap een voorraad van twee duizend schoven schriftuurlijke wijsheid had vergaard, aangezien ongetwijfeld reeds een dozijn te veel voor zijne krachten geweest zou zijn.
校长给汤姆发奖的时候，为了应付这种场合，他尽量找出一些赞美表扬的话来说。可是从他话里听出好像没有多少是发自他内心的热忱，因为这位可怜的人的本能告诉他，这里面也许潜藏着某种见不得人的秘密。这孩子脑子里真的能装下两千段圣书里的经文，真会让人笑掉大牙——因为毫无疑问，十几段经文就够他受的了。
Amy Lawrence was trotsch en verheugd en zij deed haar best Tom dit te doen zien, maar hij wilde niet kijken. Dit verwonderde haar; zij werd een weinig ongerust, kreeg toen een onbestemd gevoel van argwaan, dat kwam en verdween en weer terugkwam, totdat een steelswijs geworpen blik haar alles openbaarde. En toen brak haar hart en zij werd jaloersch en boos; zij begon te schreien en haatte de geheele wereld, en Tom met haar,--zoo dacht zij ten minste.
艾美·劳伦斯既得意又自豪，她想方设法地要汤姆看出这点来——可是，汤姆偏不朝她这边看。她搞不清这是怎么回事，接着她有点儿慌张，然后隐隐约约又有点怀疑，很快疑虑消除了——跟着又怀疑起来。她注视了他一会儿，当看到汤姆偷偷地瞟了新来的女孩子一眼时，这才恍然大悟——于是她心碎了，忌妒了，非常恼火，跟着眼泪也流了出来。她恨所有的人，最恨最恨的是汤姆（她心里想）。
Tom werd aan den Raadsheer voorgesteld, maar zijn tong kleefde hem aan 't verhemelte. Zijn hart bonsde,--gedeeltelijk ten gevolge van de angstwekkende grootheid van dien man, maar vooral omdat hij haar oom was. Indien het donker was geweest, zou hij wel op zijne knieën hebben willen vallen om hem te aanbidden. De Raadsheer legde zijne hand op Toms hoofd, noemde hem een aardig kereltje en vroeg hem, hoe hij heette. De jongen stamelde, hijgde naar adem en stootte eindelijk uit:
汤姆被校长介绍给法官大人，可是，他的舌头打了结，气也喘不过来，心也跳得厉害——一半是因为这位大人物的威严，一半则因为他是她的父亲。如果现在是夜晚，是在黑暗中，他简直就要向他下跪膜拜了。大法官把手放在汤姆的头上，说他是个好小伙子，还问他叫什么名字。这孩子结结巴巴，喘气困难，勉强答道：
"Tom!"
“汤姆。”
"Neen, niet Tom, niet waar? Gij heet....?"
“哦，不对，不是汤姆——应该是——”
"Thomas!"
“托马斯。”
"Juist. Maar er behoort nog nog iets bij. Gij hebt toch ook een geslachtsnaam, niet waar--en dien wilt gij mij immers wel mededeelen?"
“喔，这就对了。我想应该还有一半吧，也许该有，这很好。不过，我肯定你还有一个姓，你告诉我，好不好？”
"Zeg mijnheer uw anderen naam, Thomas," zeide de heer Walter, "en voeg er 'mijnheer' achter. Gij hebt toch manieren geleerd."
“托马斯，告诉法官大人你姓什么！”华尔特先生赶忙说，“还要称呼先生，你可别忘了礼貌呀。”
"Thomas Sawyer, mijnheer."
“托马斯·索亚——先生。”
"Ziezoo, dat is een goede jongen. Een lieve jongen! Een aardig, manhaftig kereltje! Twee duizend verzen is een groot aantal, Thomas, een zeer groot aantal. Maar gij zult u nooit de moeite berouwen, ze geleerd te hebben. Want kennis is meerder waard dan al wat deze wereld ons geven kan, daar kennis ons groot en goed maakt. Gij zult eens een groot en een goed man worden, Thomas, en dan zult gij op het verleden terugzien en zeggen: Dat alles heb ik te danken aan het voorrecht van in mijn jeugd de zondagsschool bezocht te hebben; alles aan mijn brave meesters, alles aan den goeden catechiseermeester, die mij aanmoedigde en mij een bijbel gaf, een prachtigen, sierlijken bijbel, dien ik voorgoed mocht houden; alles aan mijne uitnemende opvoeding. Dat zult gij eens zeggen, Thomas, en voor geen geld ter wereld zult ge het genot willen missen deze twee duizend verzen in het geheugen geprent te hebben,--neen, waarlijk niet. En nu zult gij mij en deze dame wel iets willen mededeelen van hetgeen gij geleerd hebt, want wij stellen groot belang in vlijtige jongens. Zonder twijfel kent gij de namen der apostelen, niet waar? Wilt gij mij eens zeggen, wie de twee eersten waren, die den Heer volgden?"
“这就对了！这才是个好孩子。很不错的小伙子。不错，有出息。两千段的圣书经文可真不少——实在，实在是够多的。你花了那么多精力来背诵这些经文，你一辈子也不会后悔的，因为知识是宝贵的，比世上一切财富都有价值。有了知识，你就能成为伟人，成为好人；托马斯，等将来有一天，当你回首往事时，你会说，一切都归功于我儿时所上的主日学校——归功于我亲爱的老师们教给我的那些知识——归功于我的好校长，他鼓励我，督促我，还给了我一本漂亮的《圣经》——一本漂亮而精美的《圣经》——让我自己永远保留——这一切多亏了我的老师们教导有方啊！将来你会这么说的，托马斯——你那两千段经文别人无论给你多少钱，你也不会卖吧！——你肯定不会卖的。现在把你学过的内容说给我和这位太太听听，你该不会介意吧——不会的，我知道你不会在乎的——因为我们是非常赞赏有知识有学问的孩子。那么，不用问，你肯定知道所有十二门徒的名字，就把耶稣最初选定的两个门徒的名字告诉我们，好不好？”
Tom trok aan een der knoopen van zijn buis en keek den Raadsheer bedremmeld aan. Hij bloosde en sloeg de oogen neder. Den heer Walter zonk het hart in de schoenen. Hij wist, dat de jongen zelf de eenvoudigste vraag niet beantwoorden kon. Waarom vroeg de Raadsheer hem? Toch voelde hij zich verplicht te spreken en zeide:
汤姆捏住一个钮扣眼使劲地拉，样子显得很害羞。他的脸一下子涨得通红，眼皮也垂了下来。华尔特先生的心也随之一沉。他心里想，这个孩子连最简单的问题都不可能回答出来——为什么法官偏要问他？然而他又不得不开口，说道：
"Antwoord mijnheer, Thomas! Wees niet bang."
“托马斯，回答法官大人的问题——不要害怕。”
Tom stond op heete kolen.
汤姆仍旧不肯开口。
"Ik weet zeker, dat gij het mij wel zult willen zeggen," zeide de dame. "De namen der twee eerste discipelen waren....?"
“好吧，我知道你会跟我讲，”那位太太说。“最初的两个门徒的名字是——”
"David en Goliath!"
“大卫和哥利亚斯——”
Laat ons over het overige van het tooneel meedoogend een sluier werpen.
这幕戏不能再往下看了，我们还是发发慈悲就此闭幕吧。