De zon ging op over een rustende wereld en wierp hare weldadige stralen over het vreedzame stedeke St. Petersburg. 's Zondags na het ontbijt was tante Polly gewoon huiselijke godsdienstoefening te houden. Deze begon met een gebed, bestaande uit een reeks bijbelplaatsen, bedekt met een dunne laag woorden van eigen vinding, en eindigde met een van grimmigheid overvloeiend hoofdstuk uit de Mozaïsche wetgeving.
太陽升起來，照在寧靜的世界上，靜靜的村莊彷彿沐浴在聖光之中。早飯過後，波莉姨媽做了禱告。開始的一篇禱告詞完全是從《聖經》中引用來的，其中還摻雜着星星點點的新意。兩者勉強地被粘合在一起，這種粘合做得就像她是從西奈山頂宣佈了“摩西律”中嚴酷的一段。
Na afloop daarvan omgordde Tom, om zoo te spreken, zich de lendenen en ging aan het werk om zijne teksten in het hoofd te krijgen. Sid had zijne les dagen vooruit geleerd, maar Tom moest al zijn krachten inspannen om vijf verzen te onthouden ofschoon hij een gedeelte van de Bergrede gekozen had, daar hij geene teksten kon vinden die korter waren. Een half uur had Tom een vaag begrip van het geheel, maar meer niet, want zijn geest zwierf over het gansche veld der menschelijke gedachten en zijne handen hielden zich tot afleiding met allerlei vermakelijke kunstjes bezig. Marie nam het boek om de les te overhooren en hij trachtte den weg door den zwaren mist te vinden.
然後，湯姆好像是振作了精神，一本正經地着手去背那一段一段的《聖經》了。希德幾天前就把他該背的段落記牢了。湯姆花費了所有的精力，全力以赴在背五段《聖經》內容。他選擇的是基督《登山寶訓》的一部分，因為這部分是全文中最短的部分。快到半個小時的時候，他對要背的內容已有了一個模模糊糊的印象。不過，僅此而已，因為他此刻已經心不在焉，胡思亂想，兩手不停地忙着一些無關緊要的東西。瑪麗拿着他的書，要聽他背誦，他就竭力地雲來霧去地往下背：
"Zalig zijn de ar-r.... ar...."
“有福的人是……呃——呃——”
"Armen."
“窮乏——”
"Ja- de ar-remen; zalig zijn de ar-remen."
“對——窮乏；有福的人是窮人……呃——呃——”
"Van geest."
“精神上——”
"Van geest. Zalig zijn de armen van geest, want zij... zij..."
“在精神上；有福的人是精神上的貧乏者，因為他們——他們——”
"Want hunner..."
“他們的——”
"Want hunner. Zalig zijn de armen van geest want hunner... is het koninkrijk der hemelen! Zalig zijn zij die treuren, want zij...."
“因為他們的。有福的人是精神上的貧乏者，因為他們的是天國。有福的人是那些哀慟的人，因為他們——他們——”
"Zij...?"
“將——”
"Zul..."
“因為他們……呃——”
"Want zij zul..."
“將——”
"Z-u-l-l-e-n. Want zij zul... O, ik weet niet wat zij zullen!"
“因為他們將——，下面我記不得了！”
"Zullen..."
“將要——”
"O ja, zullen--zij zullen--zij zullen treuren; zalig zijn zij--die treuren, want zij zullen... Wat zullen zij? Waarom zeg je het mij niet, Marie? Het is gemeen om me zoo te plagen!"
“歐！將要！因為他們將要——因為他們將要——呃——呃——將要哀慟——呃——呃——被保佑的是那些將要——那些將要——呃——那些將要哀慟的人，因為他們將要——呃——將要什麼？瑪麗，為什麼不提示我？——你幹嗎要這樣小氣？”
"Tom, arme jongen, ik plaag je niet. Ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen. Probeer het nog eens. Geef den moed niet op; je zult het wel leeren,--en als je het doet, krijg je iets moois van mij. Zoo; nu is het goed, mijn jongen."
“哦，湯姆，你這個可憐的小笨蛋。我可不是在拿你開玩笑。我不願逗你。你必須再去重新背。湯姆，你可別灰心喪氣，你會背來的——如果你背熟了，我會給你些好玩的東西。哎，對了，這才是個好孩子。”
"Ik zal het doen, maar zeg mij dan eerst wat het is, Marie."
“好吧！給我什麼，瑪麗？告訴我是什麼好玩的東西。”
"Neen, Tom. Je weet als ik zeg dat het mooi is, dan is het mooi."
“這你用不着問，湯姆，我說好玩，就是好玩的東西。”
"Op je woord van eer Marie. Goed, dan zal ik het er wel zien in te pompen."
“你可得講話算話呀，瑪麗。那好吧，我就再去好好地背一背。”
Hij ging aan het werk, en door nieuwsgierigheid en het vooruitzicht van eene belooning geprikkeld, stampte hij de teksten in zijn geheugen en eindigde met een schitterende overwinning te behalen. Marie gaf hem een splinternieuw mes van twaalf en een halven cent, en Tom was boven de wolken van vreugde. Het is waar, het mes sneed eigenlijk niet, maar het was van echt staal en dat was al iets buitengewoons. Hij maakte dadelijk een plan om het buffet door snijwerk te verfraaien en wilde juist zijne krachten op de etenskast beproeven, toen hij geroepen werd om zich voor de zondagsschool te kleeden.
後來他真的“好好地背”了——在好奇心和獲得獎品的希望的雙重誘惑下，他精神十足地學了一陣，結果居然獲得了輝煌的勝利。瑪麗給了他一把價值１角２分半的嶄新的“巴露牌”小刀。他欣喜若狂，手舞足蹈。說真的，這把刀切不了任何東西，但它是“千真萬確”的“巴露牌”，這可是意味着一種極大的榮耀——雖然西部的孩子們居然認為這種刀器也有可能被冒牌，會損傷它的名譽，這個謎令人印象深刻，也許永遠都是如此。湯姆拿這把刀在碗櫥上亂刻了一陣，正準備在衣柜上動手的時候，卻被喚去換衣服，準備上主日學校。
Marie gaf hem een tinnen kom met water en een stuk zeep, welke voorwerpen hij buiten de deur op een bank zette. Toen maakte hij de zeep nat en legde die naast de kom; stroopte zijne mouwen op, stortte het water zachtjes op den grond uit, trad daarop de keuken binnen en begon ijverig zijn gezicht met een handdoek die achter de deur hing, af te drogen. Doch Marie nam den handdoek weg en zeide:
瑪麗遞給他一臉盆水和一塊肥皂。於是，他走到門外，把臉盆放在那兒的一個小凳子上。然後他把肥皂蘸了點水，又把它放下；他捲起袖子，輕輕地把水潑在地上，轉身走進廚房，用門後面的一條毛巾使勁地擦着臉。可是，瑪麗拿開毛巾，說道：
"Schaam je je niet, Tom? Wees toch niet zoo stout. Water zal je geen kwaad doen."
“嘿，你不害臊嗎？湯姆！你可千萬別這麼沒治了。水不會傷着你的。”
Tom was een weinig uit het veld geslagen. De kom werd weder gevuld, de knaap bedacht zich een oogenblikje, slaakte een diepen zucht en begon. Toen hij nu de keuken weder binnentrad en met toegeknepen oogen naar den handdoek rondtaste, droop er een eervol getuigschrift van zeepsop en water over zijn gezicht. Maar bij nauwkeurige bezichtiging, bleek de staat van zaken nog niet bevredigd te zijn, want het gereinigde grondgebied hield, als een masker, bij de kin en wangen op; buiten en onder die lijn was eene donkere uitgestrektheid onbesproeide grond, die zich voor en achter zijn hals uitbreidde. Marie nam hem onder handen en binnen een kwartier was hij een mensch uit één stuk, zonder verschil van kleur en zijn doorweekt haar was keurig geborsteld en in kleine evenredige krullen opgemaakt. In het geheim streek hij altijd met moeite en inspanning de krullen glad en plakte hij zijn haar aan zijne slapen vast, want krullen waren meisjesachtig en dat was genoeg om ze te haten. Daarna haalde Marie een pak kleeren voor den dag, dat gedurende de laatste twee jaren alleen op zondag gedragen was; het werd eenvoudige zijn "andere pak" genoemd; uit welke benaming wij tot den omvang van zijn garderobe kunnen besluiten. Toen hij het pak had aangetrokken, legde het meisje de laatste hand aan zijn toilet; zij knoopte zijn buisje tot onder de kin vast, sloeg hem een groote halskraag over de schouders, schuierde hem af en kroonde hem met een gesprikkelden strooien hoed. Hij hoopte, dat Marie zijne schoenen zou vergeten, doch die hoop werd verijdeld; zij poetste ze naar behooren en zette ze voor hem neder. Dit verdroot hem en hij beklaagde zich over zijn gebrek aan vrijheid. Doch Marie antwoordde overredend:
湯姆有點不自在。臉盆重新又盛滿了水，這一回，他下定決心俯身在臉盆邊站了一會，然後深深吸了一口氣，就開始洗臉。不久，他走進廚房，閉着眼睛伸手去摸那條毛巾，臉上的肥皂水直往下淌，算是他老老實實洗過臉的證明。可是，當他拿開毛巾，露出臉時，還是不能讓人滿意。因為洗乾淨的地方只侷限于兩腮幫子和下巴上面，看上去像個假面具似的。在下巴以下和腮幫子兩旁，還有很大一片沒有沾過水，黑乎乎的，從脖子一直往下，往後伸展。瑪麗又拉過他來幫他收拾。她把他梳洗打扮完畢之後，他看起來才像個男人，像個兄弟，臉再也不是白一塊黑一塊了，那濕透了的頭髮也梳得整整齊齊，短短的捲髮還弄成了挺好看的對稱樣式。（他曾費了很大的勁，偷偷地把滿頭的鬈髮按着，緊緊地貼在頭上。因為他認定鬈髮總有些女人氣，他為自己天生的鬈髮十分懊惱。）後來，瑪麗把他的一套衣服拿出來，這套衣服已穿了兩年，只有星期天才穿——乾脆就叫“那套衣服”——由此我們可以知道他的穿戴方面的全部衣物共有多少。他自己穿戴之後，那姑娘又幫他“整理”了一番。她把他那件整潔的上裝的衣扣統統扣上，一直扣到下巴底下，又把他那個寬大的襯衣領子往下一翻，搭在兩邊的肩上，再給他刷得乾乾淨淨，戴上他那頂有點點的草帽。這一下子他顯得極漂亮，也極不舒服，他看上去一點也不舒服。因為穿上衣服還要保持整潔，對他是種拘束，所以他心裡很煩躁。他希望瑪麗別讓他穿鞋子，可這希望落了空。她按照當時的習慣，先給鞋子抹了一層蠟油，然後拿了出來。他發火了，埋怨別人老是讓他幹他自己不願意幹的事情，可是，瑪麗卻勸他道：
"Als je blieft, Tom; kom, wees een goede jongen."
“湯姆，——這才是個好孩子哪。”
En zoo stapt hij brommend in zijne schoenen. Marie was spoedig klaar en de kinderen vertrokken naar de zondagsschool, eene plaats die Tom haatte met zijn gansche hart, maar waar Sid en Marie dol op waren.
於是，湯姆一邊大喊大叫，一邊穿上了那雙鞋。瑪麗也很快地作好了準備，三個孩子就一塊動身去主日學校——那地方是湯姆最深惡痛絶的；但是，希德和瑪麗卻非常喜歡那裡。
Die sabbatsschool duurde van negenen tot halfelf en dan begon de kerk. Marie en Sid bleven altijd vrijwillig naar de preek luisteren, Tom alleen, omdat het hem van hooger hand gelast werd. De kerk was een klein, onaanzienlijk gebouw, met eene soort van koepel van sparrenhout en op de hooge, harde banken was voor omstreeks driehonderd personen plaats. Aan de deur bleef Tom een stap of wat achter en hield een keurig gekleeden jongen staande.
主日學校的上課時間是從９點到１０點半；之後，就是做禮拜。他們三個中間有兩個總是自覺自愿地留在那兒聽牧師佈道，而另外一個因為更重要原因也是每次都留下來。教堂裡的座位靠背很高，沒有墊子，一共可坐三百人。教堂是一座簡陋的、規模不大的建築。屋頂上安了一個松木板做的盒子似的裝置當做尖塔。在門口，湯姆故意放慢一步，跟一個穿著星期天服裝的同伴打了招呼：
"Zeg eens, Willem, heb jij ook een geel kaartje?"
“喂，貝利，你有黃色票嗎？”
"Ja."
“有啊。”
"Wat moet je daarvoor hebben?"
“你要什麼東西才換呢？”
"Wat geef je er voor?"
“你準備用什麼換？”
"En stuk zoethout en een vischhaak."
“一塊糖和一個釣魚鈎。”
"Laat kijken."
“東西呢？”
Tom vertoonde die twee artikelen; zij werden goed bevonden en de goederen veranderden van eigenaar. Daarna verkocht Tom een paar albasten knikkers voor drie roode kaartjes en een paar andere prullen voor blauwe. Bijna al de jongens, die voorbijkwamen werden aangeklampt en het koopen en verkoopen van kaartjes van verschillende kleuren werd nog een kwartier voortgezet. Toen ging hij de kerk binnen met een troep andere schoon gewasschen, luidruchtige knapen en meisjes, begaf zich naar zijne zitplaats en maakte een standje met den jongen, die naast hem zat. De onderwijzer, een deftig oud heer, kwam tusschenbeide, maar zoodra hij zijn rug gekeerd had, trok Tom een jongen die voor hem zat bij het haar en was in zijn boek verdiept, toen het slachtoffer omkeek. Een seconde later prikte hij een anderen jongen met een speld, om hem "ai" te hooren zeggen en haalde zich daardoor andermaal eene berisping op den hals. De geheele klasse van Tom waren vogels van eenerlei veeren,--woelige, drukke, lastige snaken. Toen zij hunne les moesten opzeggen, was er geen enkele, die zijne verzen volkomen kende, maar door voorzeggen en influisteren brachten zij het allen gelukkig zoo ver, dat zij eenige kleine, blauwe kaartjes machtig werden, waarop een bijbeltekst geschreven stond. Het opzeggen van twee teksten werd met een blauw kaartje beloond, tien blauwe kaartjes stonden gelijk met één rood en mochten daartegen geruild worden. Tien roode kaartjes stonden weder gelijk met één geel, en een leerling, die tien gele kaartjes had, kreeg van den catechiseermeester een zeer eenvoudig ingebonden bijbeltje, dat in die goedkoope tijden de waarde had van veertig cents. Ik twijfel of er onder mijne lezers velen zullen zijn, die moed en volharding zouden hebben on twee duizend verzen van buiten te leeren, zelfs indien zij met een bijbel van Doré beloond werden. En toch had Marie op deze wijs twee bijbels verdiend. Maar 't was een geduldwerk geweest, dat twee jaren gekost had. Een Duitsche jongen had er vier of vijf gewonnen; deze had eens drie duizend verzen achter elkander opgezegd, doch zijn geestvermogens hadden onder dat inspannend werk zoo geleden, dat hij van dien dag af idioot was geworden. 't Was een groot verlies voor de school, want bij plechtige gelegenheden placht de catechiseermeester hem altijd te gebruiken om mede te bluffen, zooals Tom zeide.
Doorgaans waren het alleen de oudere leerlingen, die in het bezit van gele kaartjes kwamen en het vervelende werk volhielden, totdat zij een bijbel veroverd hadden. Vandaar dat de uitdeeling van eene dergelijken prijs eene zeldzame merkwaardige gebeurtenis was, en hij die dat monsterwerk verricht had, was de held van den dag. Deze reuzenarbeid deed doorgaans een nieuw vuur van ijver in de borst van de leerlingen ontbranden, dat niet zelden een week of wat aanhield. Het is zeer wel mogelijk dat Toms verstandelijke vermogens nooit naar den prijs gehongerd of gedorst hadden, maar de wereldlijke mensch in hem had ontegenzeglijk sedert geruimen tijd verlangend uitgezien naar den roem en den luister, waarvan de uitdeeling vergezeld ging.
Op den daartoe bestemden tijd stond de catechiseermeester op en ging voor den predikstoel staan met een gesloten gezangboek in de hand, de wijsvinger tusschen de bladen verborgen, en verzocht om stilte. Als een catechiseermeester zijne gewone aanspraak op de zondagsschool houdt, is het gezangboek voor hem een even onmisbaar artikel als het blad muziek voor den zanger, die een solo op het orkest moet zingen, ofschoon noch het gezangboek noch het blad muziek wordt geraadpleegd.
湯姆就拿出來給他看了。貝利對這兩樣東西很滿意，於是，雙方的財物易了主。接着，湯姆用兩個白石頭子換了三張紅票，又用其它一些小玩意換了兩張藍票。當其他的孩子走過來時，湯姆又攔住他們，繼續收買各色各樣的票。這樣換了有十幾分鐘，湯姆才和一群穿著整齊、吵吵嚷嚷的男孩和女孩一起走進教堂。湯姆走到自己的座位上，和一個離他最近的男孩爭吵起來。他們的老師是位面色嚴肅、上了年紀的人，他叫他倆別閙，然後就轉過身去了。湯姆又揪了另一條板凳上一個男孩的頭髮，那男孩轉過頭時，他卻在全神貫注地在看書。接着為了要聽另一個男孩子叫一聲“哎唷！”他又用一枚別針紮了他一下，結果被老師臭罵了一頓。湯姆所在的這個班全是一個模式——吵吵閙閙，東搗西戳，一刻不停。他們一起背誦經文時，沒有一個能完整記住的，都必須不斷地給予提示才行。然而，他們還是勉強過了關，個個都得了獎——藍色的小紙票，每張票上都印有一段《聖經》上的話。要背兩段《聖經》經文才能得這麼樣一張藍色紙票。十張藍色票等於一張紅色票，也可以互換。十張紅色票又可以換一張黃色票。如果得了十張黃色票，校長就獎勵給這個學生一本簡裝的《聖經》（在當初日子好過的那個時候，值４角錢）。我親愛的讀者們當中，有多少人肯這麼用功，費勁去背上兩千段《聖經》經文來換取一本多萊版的《聖經》呢？然而瑪麗卻用這種方法得了兩本《聖經》——那可是兩年之久的耐心學習的代價——還有一個德國血統的男孩得了四五本。他曾一下子背誦了三千段《聖經》。可是由於他腦力的過度勞累，自此以後差不多成了一個白痴——這是主日學校的重大不幸，因為每逢盛大的場面，在許多來賓面前（據湯姆的講法），校長總是叫這個男孩出來“露一手”。只有那些年齡大的學生才堅持努力用功，想法得票，為的是獲取一本《聖經》。所以，每次頒發這種獎品都是件稀罕而轟動的大事。
得獎的同學在當時顯得那樣的偉大，那樣的光榮，以致每個在場的學生心裡都產生新的野心，這種野心往往要持續一兩個星期之久。湯姆內心可能從來沒有真正渴望過獲得這種獎品，不過，毫無疑問，許多天以來他的全部身心都在渴望得到隨着這種獎勵而來的光彩和榮譽。
Onze catechiseermeester was een klein, nietig mannetje van vijf en dertig jaren, met borstelig, zandkleurig bokkenhaar; hij droeg een staand boord, waarvan de bovenste rand bijna tot aan zijne ooren reikte, en welks scherpe punten boven de hoeken van zijn mond uitkwamen,--een schutsmuur die hem dwong altijd rechtuit te kijken, of wanneer een zijdelingsche blik vereischt werd, het geheele lichaam om te wenden. Zijn kin werd geschraagd door een breede, zich over het gansche boord uitstrekkende das, welks tippen van franje waren voorzien. De voorstukken van zijne schoenen liepen, naar het gebruik van dien tijd, puntsgewijs, in den vorm van een slede, naar boven, eene mode die de toenmalige jongelieden trachten te volgen, door geduldig en volhardend met hunne voeten stijf tegen den muur te gaan zitten.
De heer Walter had een ernstig gelaat en een hart als goud. Hij koesterde zulk een diepen eerbied voor gewijde dingen en plaatsen, en hield die zoo zorgvuldig van wereldsche zaken gescheiden, dat zonder dat hij het bemerkt had, zijne zondagsschoolstem een bijzondere klank had gekregen, welke op weekdagen geheel ontbrak.
等到一定的時候，校長在佈道台前面站了起來，他手裡拿着一本合上的聖詩，食指夾在書頁中間，叫大家靜下來，聽他講道。主日學校的校長開始他那簡短的開場白時，手中總少不了要拿着一本聖詩，就像歌手參加音樂會時站在演唱台，開始獨唱的時候一樣，手中也少不了要拿本樂譜——雖然誰也不知道為什麼要這樣。因為無論聖詩也好，樂譜也好，台上受罪的那個人從來都不會用得上這些的。這位校長是個３５歲的瘦子，蓄着沙灘色的山羊鬍和沙灘色的短頭髮；他穿著一副硬挺挺的衣服領子，領邊几乎頂到他耳邊，兩個尖尖的領角順着脖子彎過來，齊到他的嘴角——就像一堵圍牆似的，逼着他只能往前方看，每當他要看旁邊的時候，就不得不把整個身子都轉過來；他的下巴托在一條寬大的領結上面，那個領結就像一張支票那樣又寬又長，周圍還帶有花邊。他的靴子頭尖尖的，向上翹着，這在當時非常時髦，好像雪橇下面翹起來的滑刀一樣——這種時新式樣是年青人耐心地、吃力地一連幾個鐘頭地坐著把腳趾拚命頂着牆的結果。華爾特先生態度非常莊重，心地虔誠而實在。他對宗教方面的事情和場所非常尊敬，把它們和世俗方面的事分得清清楚楚。因此儘管沒有意識到，但他卻養成了主日學校講話時一種特別的語調，這種語調在平常的日子裡是絶對聽不到的。他就用這種語調開始說起來：
"Kinderen," dus begon hij, "mag ik u verzoeken zoo recht en netjes te gaan zitten als gij kunt, en mij voor een paar minuten uwe geheele aandacht te schenken. Dus betaamt het aan brave jongens en meisjes. Ik zie een klein meisje uit het raam kijken; ik vrees dat zij denkt dat ik buiten sta,--misschien wel op een van die boomen, om een praatje met de vogeltjes te houden (toejuichend gegiegel). Het doet mij waarlijk goed, zoovele heldere, vriendelijke gezichtjes op eene plaats als deze bijeen te zien on te leeren wat braaf en goed is."
En in dien geest ging het voort. Het zal niet noodig zijn er meer bij te voegen, want de redevoering liep over een onderwerp, waarin weinig verscheidenheid is en dat wij allen honderd malen gehoord hebben.
“孩子們，現在我要你們都儘量地、端端正正地坐起來，集中注意力聽我講一兩分鐘的話。對——做得好。好小孩子們就該這樣做。我看見一個小姑娘在向窗外看——我想她一定認為我是在外面的某個地方——也許想著我在給樹上的小鳥作演講吧，（一陣嘻嘻哈哈的喝彩聲。）我想告訴你們看到這麼多聰明的、乾乾淨淨的小臉兒聚集在這樣的地方，聽話、學好，我心裡是多麼的高興。”等等、等等諸如此類的話。下面講的話我就不必一一寫下了。
Het laatste gedeelte der speech viel in het water door het hervatten der gevechten en andere vermakelijkheden onder sommigen der ondeugendste jongens en door een zich wijd en zijd verspreidend gefluister en gedraai, dat zelfs doordrong tot aan den voet van ongenaakbare rotsen als Marie en Sid. Doch zoodra Mr. Walter's stem hare diepste tonen liet hooren, hield elk geluid eensklaps op en het eind der rede werd dankbaar, maar zwijgend begroet.
反正是些千佛一面大家都熟悉的東西。華爾特先生的演說到後面三分之一時受到了一些干擾，因為一些壞孩子又打起架來或搞別的小動作，滿堂都在扭頭講悄悄話。連瑪麗和希德這樣巍然屹立，不易摧毀的“中流砥柱”也受到了衝擊。隨着華爾特先生的聲音突然終止，課堂裡的一切吵閙聲也都隨之嘎然止住，大家突然靜下來，以此來表達對演說結束的感激之情。
Dit gefluister had zijne oorzaak te danken aan een min of meer merkwaardig feit, het binnentreden van bezoekers. Deze waren de rechter Thatcher, vergezeld van drie andere personen, t. w. een stumperig oud mannetje, een zwaarlijvigen heer van middelbaren leeftijd met grijsachtig haar, en eene deftige dame, blijkbaar de echtgenoote van den dikken heer. De dame hield een klein kind bij de hand.
Tom was den ganschen morgen onrustig en ontevreden op zichzelven geweest en hij werd, telkens wanneer hij Amy Lawrence's oog ontmoette, of haar van liefde getuigenden blik opving, door gewetenswroegingen gekweld. Maar toen hij het meisje aan de hand der dame zag, klopte zijn hart op eens van gelukzaligheid. In een oogenblik was hij met al zijne macht aan het uitdeelen van klappen, plukharen, gezichten trekken, in één woord, aan het gebruiken van die kunstgrepen, welke hem geschikt voorkwamen om een meisje te bekoren en hare toejuiching te winnen. En de reden van die opgetogenheid was--de herinnering aan de vernedering in den tuin van zijn engel ondervonden.
剛纔那陣子的竊竊私語主要是由一件多少有些稀罕的事情引起的——那就是來了幾位來訪者：有撒切爾律師，他由一個非常衰弱的老人陪伴；一位文雅、肥胖、滿頭鐵灰色頭髮的中年紳士；還有一位貴夫人，她無疑是那位紳士的太太。這位夫人手裡還牽着一個小孩。湯姆心裡一直很不安，心裡充滿了煩惱和憂愁；而且還受到良心的譴責——他不敢正視艾美·勞倫斯的眼睛，她那含情的注目簡直使他受不了。可是當他看見這位新來的小女孩，他的心裡立刻燃起了幸福的火焰。接着他就拚命地賣弄炫耀——打別人的耳光，揪頭髮，做鬼臉——總而言之，凡是可能引起女孩注意，獲取她歡心和讚賞的把戲，他都用了。想到在這個小天使家花園受到的那種非人的待遇，他高興的勁頭涼了一截，不過快得就像留在沙灘上的印跡一樣，被幸福的浪潮一沖，就被沖得一乾二淨。
De bezoekers kregen de eereplaats, en zoodra de heer Walter geëindigd had, stelde hij hen aan het schoolpersoneel voor. De man van middelbaren leeftijd bleek een zeer gewichtig persoon te zijn, niet minder dan een raadsheer,--in het kinderoog het meest verheven wezen, dat ooit heeft bestaan. Zij waren dan ook meer dan verlangend om te weten van wat voor stof hij gemaakt was en zaten half hoopvol, half angstig te luisteren of zij hem ook zouden hooren brullen. Hij kwam van Konstantinopel,--zeer ver van St. Petersburg; hij had dus gereisd en de wereld gezien, ja; zijne oogen hadden het rechtsgebouw der hoofdplaats aanschouwd, dat--zeide men--een koperen dak had.
De doodelijke stilte en de rijen van starende oogen waren getuigen van het ontzag, dat dit denkbeeld inboezemde. Hij was de groote raadsheer Thatcher, de eigen broeder van hun rechter. Jeff Thatcher stond dadelijk op om op gemeenzamen toon met den grooten man te spreken en door de gansche school benijd te worden. Het zou als muziek in zijne ooren geklonken hebben, indien hij het gefluister had kunnen verstaan.
這幾位來訪者被請到最上席就座，華爾特先生剛剛結束講話，就向全校師生介紹了這幾位貴賓。那位中年人原來是個不平凡的大人物——竟是縣上的法官——他是這些孩子們所見過的最威嚴的人物——他們很想知道他是由什麼做的——他們一方面很想聽聽他吼叫兩聲，可是另一方面又相當害怕他吼叫。他是離這兒十二哩遠的康士坦丁堡鎮人——因此他是出過遠門、見過世面的人——他那雙眼睛曾見過縣上的法庭——據說那所房子的屋頂是用錫皮做的。想到這些，他讓人覺得畏懼，這從他那令人難忘的沉默和一排排瞪着的眼睛可以看得出來。這就是了不起的撒切爾大法官，是他們鎮上律師的哥哥。傑夫·撒切爾立即走上前，和這位大人物親近，真讓全校師生羡慕、嫉妒。聽大家切切私語，他就像聽見音樂一般，心情舒暢。
"Kijk eens, Jim! hij gaat naar hem toe! Kijk eens, hij geeft hem eene hand, een hand! Wou jij niet, dat je Jeff was?"
“吉姆，你看！他上講台了。嘿——瞧！他要和他握手啦——他真的和他握手了！哎呀，你不希望自己就是傑夫嗎？”
Intusschen was het geheele personeel bezig zijn best te doen, om in een voordeelig licht te treden. De heer Walter trachtte "uit te komen" door het verrichten van allerlei soort van luidruchtige ambtsbezigheden, door orders te geven hier, straffen op te leggen daar, en terechtwijzingen uit te deelen, waar de gelegenheid zich maar voordeed. De bibliothecaris trachtte "uit te komen" door met onmogelijke pakken boeken van het eene einde van het lokaal naar het andere te loopen en door dat rumoer en die opschudding te maken, waarin zulke lieden behagen scheppen. De leeraressen trachtten "uit te komen" door zich vriendelijk tot de leerlingen voorover te buigen, die zij een oogenblik te voren een oorveeg gegeven hadden, en door coquet kleine vingertjes tegen stoute jongens op te heffen en de zoeten vriendelijk op de schouders te kloppen. De ondermeesters trachtten "uit te komen" door zachte vermaningen uit te deelen en door ander gezagsvertoon, dat blijk moest geven van hun slag om de orde te handhaven. De kleine jongens en meisjes trachten "uit te komen" door de lucht met proppen papier en het geluid van schuifende voeten te vervullen. En boven dit alles zat de groote man en liet een raadsheerlijken glimlach over de geheele school gaan en koesterde zich in den zonneschijn van zijn eigen grootheid, want ook hij trachtte "uit te komen."
華爾特先生開始“出風頭”了，他一副官樣，到處發號施令，表示意見，給予指導，忙得他不亦樂乎。只要他發現目標，免不了都要嘮叨幾句。圖書管理員也“賣弄”了一番——他手裡抱著許多本書，嘴裡咕咕噥噥，到處跑動，忙個不停。他這種舉動起碼讓那位小權威人物開心。年輕的女教師們也“炫耀”了一番——親切地彎下腰看著那些剛被打過耳光的學生，伸出漂亮的手指對著那些不聽話的孩子以示警告，或者和藹可親地拍拍那些乖孩子。年輕的男教師們也“出了一番風頭”，他們小聲地罵一罵學生，還用別的表示享有權威和重視校規的方式表現了自己——所有男男女女的教師們都在佈道台旁的圖書室那兒找到可干的事情。這種事情只幹一次就可以了，他們卻反覆幹了兩三次（表面上裝出很着急的樣子）。小姑娘們也用各種方式“賣弄”，男孩子“賣弄”得更是勁頭十足，於是，空中滿是亂飛的紙團，教室裡互相扭打的聲音不斷。尤其是，那位坐在台上的大人，面帶莊嚴的微笑，一副高高在上的樣子，望着全場，這種優越感令其陶然——因為他自己也在“炫耀”啊。
Er ontbrak nog slechts één ding, om des heeren Walters verrukking tot haar hoogste volkomenheid te brengen--en dat was de kans om een bijbelprijs uit te deelen en een wonder te vertoonen. Verscheidene leerlingen bezaten een paar gele kaartjes, maar geen enkele had er genoeg; hij was reeds bij de wonderkinderen onder zijn leerlingen rond geweest en zou goud gegeven hebben om den Duitschen jongen eventjes met gezonde hersenen terug te hebben.
這時候只差一件事情，就能使華爾特先生狂喜到極點，那就是他非常想有一個機會給某個學生頒發一本《聖經》，藉以展示一下自己。有幾個學生擁有一些黃色票，可沒有一個夠數的——他在幾個明星學生中間轉了一圈，問了問。假如，這時候能叫那個德國血統曾經出色過的學生腦子健全起來，再能表演一回，他真情願付出所有的一切。
Juist op dit op ogenblik, toen alle hoop hem dreigde te ontvlieden, kwam Tom Sawyer uit de bank met negen gele, negen roode en tien blauwe kaartjes en verzocht om den bijbel. Dit was een donderslag uit een onbewolkten hemel! Uit dien hoek zou Walter in geen tien jaar dergelijk blijk van naastigheid verwacht hebben. Maar er was niets aan te doen;--daar lagen de bewijzen en zij waren echt. Aan Tom werd daarom eene eereplaats aangewezen in de nabijheid van den Raadsheer en de andere uitverkorenen, en het groote nieuws werd in de hoofdkwartieren verspreid. Het was eene verbazende verrassing, en de held werd tot des Raadsheers hoogte verheven, zoodat de school in plaats van één wonder er twee te aanschouwen kreeg. Al de jongens verteerden van afgunst, maar de bitterste kwellingen verduurden de knapen, die te laat bemerkten, dat zij tot dezen hatelijken luister hadden medegewerkt, door aan Tom kaartjes te verkoopen voor de schatten, die hij met het witten verdiend had. Dezen verachtten zichzelven als de dupes van een sluwen bedrieger, van een verraderlijken adder in het gras.
希望眼看就要落空了，就在這個時候，湯姆·索亞卻走上前來，手裡拿着九張黃票、九張紅票和十張藍票，請求得到一本《聖經》。這真是晴天霹靂。再過十年，華爾特先生也不會料想竟是這個寶貝來提出申請。可是又無法推脫——票面都不假，按照規定都該是有效的。於是，湯姆有幸與法官和其他幾位貴賓們坐在一起，這個重大的消息就從首腦席上公佈于眾了。這是十年來最令人吃驚的事情，全場大為轟動，把這位新英雄的地位抬高得和法官老爺相等。這下子學校的人們瞪着眼睛看的是兩位而不是一位了不起的人物了。男孩子們更是忌妒得咬牙切齒——可是最懊悔的還是那些用背《聖經》得來的條子跟湯姆換他出賣刷牆特權時所積攢下的財寶的孩子們。為了湯姆這些寶貝玩意，他們給了湯姆這些條子，這幫了他大忙，使他獲得了這種令人氣憤的榮譽。可是，現在才發現，後悔已經晚了。這些孩子們現在才明白他們的對手是個詭計多端的騙子，是一條藏在草裡狡詐的蛇，而他們自己卻是上了當的大傻瓜，因此他們都覺得自慚形穢。
De prijs werd aan Tom uitgereikt met al de loftuigingen, welke de catechiseermeester onder de bestaande omstandigheden uit zijn binnenste kon oppompen, doch waaraan slechts één ding ontbrak namelijk waarheid, want de arme man voelde instinctmatig, dat hij hier voor een geheim stond, hetgeen misschien het licht niet zien kon. Het was de ongerijmdheid zelve, dat deze knaap een voorraad van twee duizend schoven schriftuurlijke wijsheid had vergaard, aangezien ongetwijfeld reeds een dozijn te veel voor zijne krachten geweest zou zijn.
校長給湯姆發獎的時候，為了應付這種場合，他儘量找出一些讚美表揚的話來說。可是從他話裡聽出好像沒有多少是發自他內心的熱忱，因為這位可憐的人的本能告訴他，這裡面也許潛藏着某種見不得人的秘密。這孩子腦子裡真的能裝下兩千段聖書裡的經文，真會讓人笑掉大牙——因為毫無疑問，十幾段經文就夠他受的了。
Amy Lawrence was trotsch en verheugd en zij deed haar best Tom dit te doen zien, maar hij wilde niet kijken. Dit verwonderde haar; zij werd een weinig ongerust, kreeg toen een onbestemd gevoel van argwaan, dat kwam en verdween en weer terugkwam, totdat een steelswijs geworpen blik haar alles openbaarde. En toen brak haar hart en zij werd jaloersch en boos; zij begon te schreien en haatte de geheele wereld, en Tom met haar,--zoo dacht zij ten minste.
艾美·勞倫斯既得意又自豪，她想方設法地要湯姆看出這點來——可是，湯姆偏不朝她這邊看。她搞不清這是怎麼回事，接着她有點兒慌張，然後隱隱約約又有點懷疑，很快疑慮消除了——跟着又懷疑起來。她注視了他一會兒，當看到湯姆偷偷地瞟了新來的女孩子一眼時，這才恍然大悟——於是她心碎了，忌妒了，非常惱火，跟着眼淚也流了出來。她恨所有的人，最恨最恨的是湯姆（她心裡想）。
Tom werd aan den Raadsheer voorgesteld, maar zijn tong kleefde hem aan 't verhemelte. Zijn hart bonsde,--gedeeltelijk ten gevolge van de angstwekkende grootheid van dien man, maar vooral omdat hij haar oom was. Indien het donker was geweest, zou hij wel op zijne knieën hebben willen vallen om hem te aanbidden. De Raadsheer legde zijne hand op Toms hoofd, noemde hem een aardig kereltje en vroeg hem, hoe hij heette. De jongen stamelde, hijgde naar adem en stootte eindelijk uit:
湯姆被校長介紹給法官大人，可是，他的舌頭打了結，氣也喘不過來，心也跳得厲害——一半是因為這位大人物的威嚴，一半則因為他是她的父親。如果現在是夜晚，是在黑暗中，他簡直就要向他下跪膜拜了。大法官把手放在湯姆的頭上，說他是個好小伙子，還問他叫什麼名字。這孩子結結巴巴，喘氣困難，勉強答道：
"Tom!"
“湯姆。”
"Neen, niet Tom, niet waar? Gij heet....?"
“哦，不對，不是湯姆——應該是——”
"Thomas!"
“托馬斯。”
"Juist. Maar er behoort nog nog iets bij. Gij hebt toch ook een geslachtsnaam, niet waar--en dien wilt gij mij immers wel mededeelen?"
“喔，這就對了。我想應該還有一半吧，也許該有，這很好。不過，我肯定你還有一個姓，你告訴我，好不好？”
"Zeg mijnheer uw anderen naam, Thomas," zeide de heer Walter, "en voeg er 'mijnheer' achter. Gij hebt toch manieren geleerd."
“托馬斯，告訴法官大人你姓什麼！”華爾特先生趕忙說，“還要稱呼先生，你可別忘了禮貌呀。”
"Thomas Sawyer, mijnheer."
“托馬斯·索亞——先生。”
"Ziezoo, dat is een goede jongen. Een lieve jongen! Een aardig, manhaftig kereltje! Twee duizend verzen is een groot aantal, Thomas, een zeer groot aantal. Maar gij zult u nooit de moeite berouwen, ze geleerd te hebben. Want kennis is meerder waard dan al wat deze wereld ons geven kan, daar kennis ons groot en goed maakt. Gij zult eens een groot en een goed man worden, Thomas, en dan zult gij op het verleden terugzien en zeggen: Dat alles heb ik te danken aan het voorrecht van in mijn jeugd de zondagsschool bezocht te hebben; alles aan mijn brave meesters, alles aan den goeden catechiseermeester, die mij aanmoedigde en mij een bijbel gaf, een prachtigen, sierlijken bijbel, dien ik voorgoed mocht houden; alles aan mijne uitnemende opvoeding. Dat zult gij eens zeggen, Thomas, en voor geen geld ter wereld zult ge het genot willen missen deze twee duizend verzen in het geheugen geprent te hebben,--neen, waarlijk niet. En nu zult gij mij en deze dame wel iets willen mededeelen van hetgeen gij geleerd hebt, want wij stellen groot belang in vlijtige jongens. Zonder twijfel kent gij de namen der apostelen, niet waar? Wilt gij mij eens zeggen, wie de twee eersten waren, die den Heer volgden?"
“這就對了！這才是個好孩子。很不錯的小伙子。不錯，有出息。兩千段的聖書經文可真不少——實在，實在是夠多的。你花了那麼多精力來背誦這些經文，你一輩子也不會後悔的，因為知識是寶貴的，比世上一切財富都有價值。有了知識，你就能成為偉人，成為好人；托馬斯，等將來有一天，當你迴首往事時，你會說，一切都歸功於我兒時所上的主日學校——歸功於我親愛的老師們教給我的那些知識——歸功於我的好校長，他鼓勵我，督促我，還給了我一本漂亮的《聖經》——一本漂亮而精美的《聖經》——讓我自己永遠保留——這一切多虧了我的老師們教導有方啊！將來你會這麼說的，托馬斯——你那兩千段經文別人無論給你多少錢，你也不會賣吧！——你肯定不會賣的。現在把你學過的內容說給我和這位太太聽聽，你該不會介意吧——不會的，我知道你不會在乎的——因為我們是非常讚賞有知識有學問的孩子。那麼，不用問，你肯定知道所有十二門徒的名字，就把耶穌最初選定的兩個門徒的名字告訴我們，好不好？”
Tom trok aan een der knoopen van zijn buis en keek den Raadsheer bedremmeld aan. Hij bloosde en sloeg de oogen neder. Den heer Walter zonk het hart in de schoenen. Hij wist, dat de jongen zelf de eenvoudigste vraag niet beantwoorden kon. Waarom vroeg de Raadsheer hem? Toch voelde hij zich verplicht te spreken en zeide:
湯姆捏住一個鈕扣眼使勁地拉，樣子顯得很害羞。他的臉一下子漲得通紅，眼皮也垂了下來。華爾特先生的心也隨之一沉。他心裡想，這個孩子連最簡單的問題都不可能回答出來——為什麼法官偏要問他？然而他又不得不開口，說道：
"Antwoord mijnheer, Thomas! Wees niet bang."
“托馬斯，回答法官大人的問題——不要害怕。”
Tom stond op heete kolen.
湯姆仍舊不肯開口。
"Ik weet zeker, dat gij het mij wel zult willen zeggen," zeide de dame. "De namen der twee eerste discipelen waren....?"
“好吧，我知道你會跟我講，”那位太太說。“最初的兩個門徒的名字是——”
"David en Goliath!"
“大衛和哥利亞斯——”
Laat ons over het overige van het tooneel meedoogend een sluier werpen.
這幕戲不能再往下看了，我們還是發發慈悲就此閉幕吧。