也就是在同一個星期六的下午，鎮上雖然寧靜，但人們的心情卻很沉重。哈帕家和波莉姨媽家都沉浸在悲哀之中，哭聲不斷。說實話，鎮上本來已經夠寧靜的了，現在靜得更加異乎尋常。村裡的人幹活時都心不在焉，也很少說話，只是長吁短嘆個不停。周六似乎也成了孩子們的負擔。他們做遊戲時，總也提不起精神，到後來乾脆不玩了。
Op dien stillen Zaterdag heerschte er in het stadje St. Petersburg ver van algemeene vroolijkheid. Juffrouw Harper en tante Polly met de haren, zaten onder zuchten en tranen rouwkleeren te maken en de anders toch reeds stille straten waren als uitgestorven. De bewoners gingen somber en zwijgend huns weegs en liepen elkaar, onder het slaken van zware zuchten, sprakeloos voorbij. De kinderen waren verlegen met hun vrijen Zaterdagmiddag; hun hart was niet bij het spel en het was nog niet begonnen of het was alweer gedaan.
那天下午，貝基·撒切爾在空無一人的學校操場上，愁眉苦臉地踱來踱去，心裡覺得很淒涼，但找不到什麼可以安慰自己的東西，於是她一邊步一邊喃喃自語道：
In den namiddag zou men Becky Thatcher met een bezwaard gemoed langs het verlaten schoolgebouw hebben kunnen zien zwerven, zonder iets of iemand te vinden on haar te troosten. Eindelijk sprak zij verdrietig tot zich zelve:
“哦，我要是再能得到那只柴架上的銅把手就好了！現在我連一件紀念他的東西都沒有。”
"Och, had ik toch zijn koperen knop maar! Helaas ik heb geen enkele gedachtenis, niets dat mij aan hem herinnert!" En de woorden bleven haar in de keel steken.
她強忍着淚水。過了一會，她停住腳步，自言自語道：
Na een poos hernam zij:
“就是在這兒。哦，要是他再給我一次的話，我決不會像上回那樣固執了，無論如何也不會再像上回那樣說話了。可是他現在已經去了，我將永遠、永遠再也見不到他了。”
"Het gebeurde juist op deze plek. O, als ik het over kon doen,--ik zou hem voor geen wereld zoo behandelen! Nu is hij heengegaan, en ik zal hem nooit, nooit meer terugzien!"
想到這裡，她再也支撐不住了。於是她茫然走開，淚水順着臉頰往下流。後來，有一大群男孩和女孩——他們曾經是湯姆和喬的夥伴——走了過來，站在那裡向柵欄那邊看，用虔誠的語調講述着湯姆曾經如何幹過什麼事情，以及他們最後一次見到湯姆的情形。還有喬怎樣說了這樣和那樣的小事情。（現在他們一眼就看出，這一切都充滿了可怕的預兆！）在場的人個個都能講出失蹤的夥伴當時所站的確切地點，然後又補上一句：“我當時就這麼站着——就像現在這樣，比如你是他——我倆就這麼近——他笑了，就像這樣——接着我覺得渾身不對勁——就像——很嚇人，你知道——我當時根本不知道是怎麼回事，可現在我全明白了。”
Dit denkbeeld maakte haar zoo van streek, dat, op den ganschen weg huiswaarts, haar de tranen langs de wangen biggelden. Toen kwam er een troepje jongens en meisjes aan,--speelkameraden van Tom en Joe. Zij bleven voor het ijzeren hek staan kijken en vertelden elkaar op eerbiedigen toon, wat Tom, de laatste maal dat zij hem gezien hadden, gedaan had en wat Joe gezegd had, woorden waaraan zij toen niet gehecht hadden, maar die gebleken waren eene vreeselijke voorspelling te zijn. Sommigen wezen de juiste plek aan, waar de ongelukkige knapen toen gestaan hadden en voegden er gedurig volzinnen bij als deze: "En ik stond juist, juist, zooals ik nu sta,--en hij stond juist, waar jij nu staat--juist zoo dicht bij--en hij lachte precies zooals ik nu doe--en toen ging mij een rilling door de leden: waarom, dat wist ik zelf niet, maar nu begrijp ik het."
接着他們就誰最後看見那些失蹤的孩子展開一場爭論。許多孩子真是苦中作樂，爭着搶頭功，並且提出了一些證據，被證人添油加醋地說了一番。最後公佈結果時，那些被認為是最後看到過死者並和他們講了話的幸運者便擺出一副了不起的樣子，其餘的人則張着嘴望着他們，羡慕得不得了。有個可憐的傢伙，他沒有什麼值得榮耀的事情可談，於是就想起一件往事，便無不驕傲地說道：
Daarop volgde een geschil over de vraag, wie de overledenen het laatst gezien had, en velen maakten aanspraak op de droevige onderscheiding, terwijl zij hunne beweringen met meer of minder afdoende bewijzen staafden. En toen zij het er eindelijk over eens waren, wie de gelukkige geweest was, kreeg deze eene plechtige voornaamheid en werd hij door al de anderen bewonderd en benijd. Een klein jongentje in hun midden, dat zich toch ook gaarne op iets ten aanzien van Joe en Tom beroemen wilde, zeide met den noodigen trots:
“哦，湯姆·索亞揍過我一回。”
"Tom Sawyer heeft mij ook een pak slaag gegeven."
可是，這並沒能讓他獲得大家的羡慕，因為大多數的孩子都可以這麼說，所以他的這句話就不大值錢了。後來這群孩子繼續聊着，用敬畏的口氣追述幾位死去的英雄的生平事蹟。
Doch deze onderscheiding werd met te veel anderen gedeeld, om aanspraak op haar naam te kunnen maken, en het kleine mannetje droop verlegen af. Na nog eenigen tijd op fluisterenden toon over de daden der overleden helden gesproken te hebben, verspreidde zich de schare.
第二天上午，主日學校下課以後，教堂的大鐘一反往日的樣子，發出的是報喪的聲音。這個星期天，鎮上顯得十分寧靜，報喪的鐘聲似乎與籠罩着大地的寂靜很協調。村裡的人開始聚集在一起，在走廊裡逗留了一小會兒，低聲談論着這件慘案。可是教堂裡除了女人們走向座位時衣服發出淒慘的沙沙聲外卻沒有人竊竊私語。誰也記不起這個小小的教堂從前什麼時候也像今天這樣座無虛席。後來教堂裡鴉雀無聲，大家靜心等候了一陣才見波莉姨媽走了進來，後面跟着希德和瑪麗；過了一會哈帕一家也進來了，他們都穿著深黑色的衣服。這時全場起立，連年邁的牧師也不例外。大家都恭恭敬敬地站着一直等到剛進來的那些人在前排就座後這才坐下來。接着又是一陣默哀，間歇着傳來一陣陣哽噎住的抽泣聲。然後牧師攤開雙手，做了禱告。人們唱了一首震撼人心的聖歌，之後又念了一段頌詞：“我是生命，復活是我。”喪禮上，
Toen den volgenden morgen de Zondagsschool uitging, begon de dood- in plaats van de gewone kerkklok te luiden. Het was een rustige sabbatmorgen en het sombere gelui was volkomen in overeenstemming met de stille, kalme natuur. Uit alle straten en stegen zag men menschen naar de kerk stroomen en de meesten bleven, voordat zij binnentraden, een oogenblik in het voorportaal van het Godshuis staan, om met gedempte stem over het ongeval te spreken. In de kerk evenwel hield het gefluister op. Daar werd geen geluid vernomen, behalve het geritsel der japonnen van de vrouwen die zich naar hare zitplaatsen begaven. Bij menschengeheugenis was de kerk nooit zoo vol geweest. Toen iedereen gezeten was, volgde er een akelige pauze; want, zie, daar kwam tante Polly binnen, gevolgd door Sid en Marie, en daarachter de familie Harper,--allen in diepen rouw gekleed. De geheele vergadering, de predikant niet uitgezonderd, rees eerbiedig op en bleef staan, totdat de rouwdragers in de voorste bank hadden plaats genomen. En nu volgde weder eene indrukwekkende stilte, afgebroken door een onderdrukt gesnik, dat eerst ophield, toen de predikant zegenend zijne handen over de menigte uitspreidde en ging bidden. Op het gebed volgde een aandoenlijk, toepasselijk gezang en vervolgens werd de tekst voorgelezen: "Ik ben de opstanding en het leven."
牧師描述了死者的美德和他們討人喜歡的行為，以及非凡的前途。在座的人個個都暗自承認他說得對，他們以前真是有眼無珠，居然對這些熟視無睹，反倒死盯着這些可憐孩子的過錯和毛病不放，心裡不免感到難過。牧師還講述了這幾個孩子生前的一些感人事蹟，他們天真可愛，慷慨大方。人們現在一眼就看出他們那時的行為是多麼地高尚，令人讚美。可當時這些卻被認為是地道的流氓行為，人們恨不得用鞭子抽這些孩子。想到這一切，人們很難過。牧師越說越動情，在場的人也越聽越受感動，都嗚咽起來。牧師本人也控制不住自己的感情在佈道台上哭起來。
In den loop zijner rede schilderde de predikant het beminnelijk karakter der veelbelovende jeugdige overledenen zóó aangrijpend af, dat elk lid der vergaderde gemeente zich het hart voelde toeknijpen bij de gedachte aan zijne opzettelijke verblinding, die halsstarrig niets dan fouten en gebreken in de arme knapen had willen ontdekken. Menig treffend voorval uit het leven der afgestorvenen bracht hij bij, waarin hunne zachtheid en de adel van hun gemoed schitterend voor den dag kwamen. Duidelijk zag men thans in, dat de schijnbaar ondeugende knapen in waarheid goed waren geweest, en men herinnerde zich met hartzeer, hoe men menige edele daad der beide kinderen als booze streken had beschouwd, die men met een vracht zweepslagen had beloond. De vergadering werd hoe langer zoo meer bewogen, al naarmate de redenaar zijne pathetische schetsen vervolgde, zoodat op het eind al de aanwezigen in tranen versmolten en met de weenende rouwdragers een koor van zenuwachtig gesnik aanhieven. Zelfs de prediker was zijn gevoel niet langer meester en zette zich bitter schreiende in den preekstoel neder.
教堂的長廊裡響起一陣沙沙聲，可是沒有人聽見。不久，教堂的門嘎吱一聲開了，牧師拿開手絹，抬起淚汪汪的眼睛，站在那裡獃住了！於是一雙又一雙的眼睛順着牧師的視線看過去，接着全體到會者一下子都站起來，睜大眼睛看著死而復活的這三個孩子沿著過道大踏步走過來。走在前面的是湯姆，喬在中間，哈克殿後。他們剛纔一直躲在那沒人的長廊裡，傾聽著追悼他們的頌詞哩！
Juist op dat oogenblik ontstond er een klein geritsel in het voorportaal, waarop toevallig niemand acht sloeg. Een oogenblik later kraakte de kerkdeur, en de dominée nam den zakdoek van zijne betraande oogen weg, rees op en bleef, als van den donder getroffen, in den preekstoel staan. Eerst volgde één en daarna eene tweede paar oogen de richting van des predikers blik, en binnen eenige oogenblikken verhieven zich al de vergaderden van hunne zitplaatsen en staarden naar de deur, door welke de drie doodgewaande knapen voorwaarts stapten;--Tom vooruit, toen Joe en verlegen in de achterhoede, de ongelukkige, in lompen gehulde Huck. Zij hadden zich achter een pilaar schuilgehouden, om hun eigen lijkpredikatie te hooren.
波莉姨姨、瑪麗，還有哈帕一家都一下子向這幾個復活的孩子撲過去，把他們吻得透不過氣來，同時傾吐了許多感恩戴德的話。而可憐的哈克卻站在那裡，窘迫不安，很不自在，不知道該如何是好，也不知道逃到哪裡才能躲開這些不表示歡迎自己的眼光。他猶豫了一下，正打算溜走，可是湯姆抓住他，說道：
Tante Polly, Marie en de Harpers wierpen zich op de hun teruggegeven kinderen, versmoorden hen bijna onder kussen en goten een stortvloed van dankgebeden over hun hoofd uit, terwijl Huck bedeesd in een hoek bleef staan, niet wetende wat hij doen moest en hoe hij zich voor zoovele onwelkome oogen moest verbergen. Hij week zachtjes achteruit om af te druipen, Maar Tom vatte hem bij den arm en zeide:
“波莉姨媽，這不公平，哈克也該受人歡迎才對。”
"Tante Polly, dat is niet mooi; er moest ook iemand verheugd zijn, dat Huck is teruggekomen."
“是的，說得有道理，我就歡迎他。他沒有母親真可憐！” 波莉姨媽的親切關懷，反倒使他變得更加不自在。
"En dat zal ook zoo zijn. Ik ben blijde hem te zien, dien ongelukkigen, moederloozen jongen!" En in hare verrukking ging de oude juffrouw hem zoo hartelijk omhelzen, dat de arme knaap zich ten laatste niet meer wist te bergen van verlegenheid.
忽然牧師放開嗓音，高唱起來：“讚美上帝，保佑眾生——唱！——大家盡情地唱呀！”
Plotseling riep de dominée met luider stem: "Juich, aarde! juich alom den Heer! Zing!--en doe het met geheel uw ziel!"
大家果然熱情地唱了起來。人們以飽滿的熱情，大聲唱起了頌歌，歌聲迴蕩在教堂上空。海盜湯姆·索亞向四周張望，發現周圍的夥伴們都在羡慕他，心中暗自承認，這是他平生最得意的時刻。
En dat deden zij.--En de tonen van den ouden honderdsten psalm klonken zegevierend door het eerwaarde kerkgebouw, en terwijl zij de muren deden trillen, keek Tom Sawyer, de zeeroover, naar de hem benijdende jeugd en beleed in zijn hart, dat dit het schoonste oogenblik zijns levens was.
當那些“受騙”的參加葬禮的人成群結對地走出教堂時，大家都說要是能像今天這樣熱情地唱頌歌，情願再被捉弄一次。
Toen de "beetgenomen" kerkgangers uiteengingen, verklaarden zij, dat zij bijna wenschten nog eens zoo voor den gek gehouden te worden, on het genot te smaken, den ouden honderdsten psalm zóó te hooren zingen.
那一天，湯姆不是挨耳光就是受親吻，這全隨波莉姨媽的心情變化而定。他從前一年所受的加起來也沒有今天一天的多。他簡直搞不清哪一種表示是對上帝的感激，哪一種是對他的愛。
Tom kreeg dien dag meer zoenen en klappen, al naar gelang van tantes veranderlijke gemoedsstemming, dan hem te voren in een jaar waren toebedeeld. De oude juffrouw toch was zoo vervuld van dankbaarheid aan God en liefde voor haar neef, dat zij nauwelijks wist of zij aan die gevoelens door kastijdingen dan wel door liefkozingen moest lucht geven.