暑假即將來臨，向來就嚴厲的老師現在變得比以往任何時候都更加嚴厲、越發苛刻了，他目的是要全體同學在考試的那一天好好表現一番。他手中的教鞭和戒尺現在很少閒着，至少對那些年齡較小的同學可以這麼說。只有最大的男孩子和１８到２０歲的年輕姑娘才不挨打。杜賓斯先生的鞭子打起來特別重。別看他頭戴假髮，光禿着腦袋，可他剛到中年，身上的肌肉沒有一點鬆弛的跡象。隨着“大考”的臨近，他的蠻勁漸漸暴露無遺。只要學生出了差錯，哪怕是微不足道的小錯，他也要乘機發揮，以懲罰學生來獲取快感。結果這弄得那些年齡較小的男孩子惶惶不得終日，晚上就盤算着如何進行報復。他們一有空就搗蛋，從不放過任何給老師添亂子的機會。可老師仍然我行我素，不睬他們那一套。要是孩子們成功的話，隨之而來的懲罰猶如風捲殘雲，威風凜凜，總是以孩子們的徹底失敗而告終。但他們並不甘心失敗，而是聚在一起密謀，最後終於想出了一條妙計，這一定能取得輝煌勝利。他們找到了做招牌人的孩子，先讓他發誓保密，然後將他們的秘密計劃告訴他，請他幫忙，這真是一拍即合。原來這位老師在他家吃飯，在很多事情上已經得罪了這個孩子。過幾天，老師的太太要到鄉下去串門，這樣他們就能順利地實施計劃。另外，每逢重要日子，老師都要喝得酩酊大醉。那孩子說大考那天晚上，等老師差不多醉倒在椅子上打盹的時候，他就“乘機下手”，然後再伺機弄醒他，催他快到學校去。
De vacantie begon te naderen. De altijd strenge schoolmeester werd strenger en veeleischender dan ooit, en scheen het er op gezet te hebben, op den "examendag" met de scholieren te pronken. Zijn roede en plak waren thans zelden werkeloos, ten minste onder de kleinere leerlingen. De grootste jongens en de dames van zestien en zeventien jaren hadden het geluk de roede ontwassen te zijn. De zweepslagen van meester Dobbins waren voorwaar niet kinderachtig, want ofschoon hij onder zijn pruik een geheel kaal en glimmend hoofd verborg, bezaten zijne spieren nog haar volle kracht. Naarmate de groote dag naderde scheen al wat er van den dwingeland in hem was, naar boven te komen, en 't was alsof hij er een wreed behagen in schepte, de scholieren voor de geringste tekortkomingen te straffen. Het gevolg daarvan was, dat de kleineren onder zijne leerlingen overdag zwoegden onder angst en smart en bij nacht zonnen op wraak. Zij lieten dan ook geene gelegenheid om den meester een poets te spelen, ongebruikt voorbijgaan. Ongelukkig was hij voortdurend op zijn hoede. De vergelding, die op elke zegepraal hunner wraakzucht volgde, was zoo vreeselijk, dat de knapen doorgaans met blauwe plekken op het lijf het veld ruimden. Eindelijk werd er een plan beraamd, dat eene schitterende overwinning beloofde. De verversjongen werd in het komplot opgenomen, met hunne ontwerpen bekend gemaakt en zijne hulp ingeroepen. Die verversjongen had zijn eigen redenen om tot het verbond toe te treden, want de meester woonde op kamers bij zijn vader en had den knaap reden te over gegeven om hem te haten. De vrouw van den meester zou een paar dagen uit de stad gaan en er bestond dus geen vrees, dat van dien kant een spaak in 't wiel zou gestoken worden. De meester had de gewoonte om zich voor de examens en andere groote plechtigheden voor te bereiden, door zich een een roes aan te drinken, en de verversjongen beloofde, dat, wanneer de onderwijzer op den avond van het examen weer boven zijn bier was en in zijn stoel lag te dommelen, hij "het dingetje wel klaar zou spelen." Hij zou hem dan zoo laat mogelijk wakker maken, omdat hij alleen maar tijd zou hebben om in vliegende vaart naar school te ijlen.
到了預定的時間，晚上８點鐘，那個有趣的時刻終於來臨了。 教室裡燈火輝煌，掛着花環和綵帶，綵帶上扎着葉子和花朵。在高高的講台上，老師像皇帝一樣坐在那把大椅子裡，身後就是黑板。還好他看上去不像大醉的樣子。他前面有六排長凳，上面坐著鎮上的要人。兩邊又各有三排長凳，坐的是學生家長。左前方，家長座位後面臨時搭起了一個大講台，參加晚上考試的考生全都坐在這裡。一排排的小男孩被家長打扮得過了頭，個個被洗得乾乾淨淨，穿得整整齊齊，讓人覺得都有點不舒服。接着的是一排排大男孩，顯得有些靦腆和獃板。再瞧那些小女孩和大姑娘，她們一身素裝，潔白耀眼，個個穿著細麻軟布做的衣服，頭上插着許多裝飾品，有鮮花，有粉紅和藍色相間的髮帶，還有老祖母傳下來的各種小裝飾物。她們露着胳膊站在那裡，尤其顯得有些侷促不安。 那些沒有考試任務的學生都散坐在教室裡別的地方。
Toen de volheid der tijden gekomen was, greep het belangwekkende feit plaats. Om acht uren in den avond was het schoollokaal schitterend verlicht en met kransen en festoenen van bloemen en loofwerk versierd. De soezerige, halfdronken meester troonde in zijn leuningstoel, op eene opzettelijk daartoe vervaardigde verhevenheid, met het schrijfbord achter zich. Drie rijen met zitbanken en zes rijen in het front waren bezet door de waardigheidsbekleders van het stadje en de ouders der leerlingen. Links van den meester, achter de zitplaatsen der burgerij, was een hoog getimmerte gemaakt, waarop de in hun beste pak gekleede knaapjes gezeten waren, die proeven van hunne bedrevenheid zouden afleggen. Achter dezen zaten eenige rijen magere, opgeschoten jongens. Daarop volgden de hooge banken met meisjes en jonge dames in katoen en neteldoek, die zich blijkbaar heel voornaam gevoelden met hare bloote armen, haar grootmoeders ouderwetsche kostbaarheden, haar rose en blauwe strikken en haar bloemen in het haar. Verder was het lokaal opgevuld met toeschouwers en scholieren.
考試開始了。一個年齡小的男孩站起來按事先準備好的說：“大家可能沒有想到，像我這年齡的孩子會到講台上來當眾演講。”等等諸如此類的話。他邊說邊十分吃力地比划著，動作雖然準確，但卻很生硬，生硬得像出了點故障的機器一般。他機械地鞠躬退場，獲得了全場一陣熱烈的鼓掌。
De oefeningen begonnen. Een heel klein jongetje stond op en bracht doodverlegen de van buiten geleerde woorden uit:
"Mijne hoorders,
"Gij hadt zeker niet verwacht iemand van mijn leeftijd het spreekgestoelte te zien beklimmen, om in het openbaar het woord te voeren, enz.". En de knaap deed zijne woorden vergezeld gaan van overdreven juiste en krampachtige bewegingen, die aan een machine deden denken, die van de wijs is. Hij bracht het er, ofschoon in duizend angsten, heelhuids af en werd verbazend toegejuicht, toen hij zijne gekunstelde buiging maakte en het tooneel verliet.
一個小女孩臉通紅口齒不清地背誦了“瑪麗有隻小羊羔”等，然後十分認真地行了個屈膝禮。在博得了大家的一陣掌聲後，她紅着臉，高興地坐了下來。
Een klein bedeesd meisje lispelde het versje: "Marietje had een lammetje, enz.," maakte eene medelijdenswekkende dienares, kreeg haar voegzaam deel toejuichingen en ging blozend en voldaan weer zitten.
湯姆·索亞十分自信地走上前去，背起了那千古名篇《不自由，毋寧死》。他慷慨陳詞，不時還大幅度地做着手勢， 可背着背着中途就接不上了。怯場症像魔鬼一樣攫住了他，他兩腿發顫，似乎有窒息之感。所有在場的人確實替他捏了把汗，可沒人吭一聲，這讓他覺得比同情他更難受。到後來，老師皺起了眉頭，湯姆這下全完了。他結結巴巴要往下背誦，可過了一會，便好像隻鬥敗的公鷄一樣溜下場去。台下的人想鼓一兩掌，可掌聲剛起就消失了。
Tom Sawyer trad voorwaarts met gemaakt zelfvertrouwen en wond zich met prachtig nagebootste en allerzotste gebaren op tot het onsterfelijke: "Geef mij de vrijheid, of geef mij den dood!"--doch werd in het midden door een akelige tooneelvrees bevangen. Zijne knieën knikten en hij dreigde in zijne woorden te stikken. Wel is waar wekte hij zichtbaar het medelijden en de sympathie van de toehoorders, maar zij hielden zich doodstil, en dat zwijgen van het publiek was erger dan medegevoel. Tot overmaat van smart fronste de meester zijne wenkbrauwen. Tom spande nogmaals alle krachten in, doch zag zich verplicht verslagen af te treden. Voor een oogenblik kwam er eene zwakke poging om te applaudisseeren, doch zij werd in hare wording gesmoord.
隨後有人背誦了“那個男孩子站在燃燒的甲板上”，“亞述人走來了”等一些名篇。接下來的是朗讀表演和拼寫比賽。寥寥數人的拉丁語班背誦時顯得無比自豪。最後晚上的黃金節目終於到了——姑娘們自己的“獨創大作”。大家一個接一個走上前站在講台邊，等清完嗓子就拿出稿子（用鮮艷的緞帶扎着）唸起來。她們個個唸得有聲有色，十分賣力讓人都覺得有點不自然。文章的主題都是她們的母親和祖母們在同樣場合下早已發揮過的。毫無疑問，由此可以追溯到十字軍時代她們家族的母系祖先們，人人都用過這類主題，《友情論》就是其中之一。另外還有《昔日重來》、《歷史上的宗教》、《夢境》、《文化的優點》、《政體比照論》、《傷感》、《孝道》、《心願》等等。
Daarop volgde: "De knaap stond op het brandende dek;" toen: "De Assyriërs zakten den stroom af;" en andere juweeltjes voor de declamatiekunst. Toen had men de leesoefeningen en een kampstrijd in het spellen. De schraal bezette klasse der Latinisten bracht het er met haar voordracht schitterend af. Het eerste bedrijf was naar behooren afgeloopen en nu volgde de "zelfgemaakte" opstellen van de jonge dames, die elk op hare beurt op de verhevenheid stapten, kuchten, haar handschrift, dat met een keurig lintje was vastgemaakt, in de hand hielden en begonnen te lezen. De onderwerpen waren dezelfde, waarmede bij dergelijke gelegenheden hare moeders, hare grootmoeders en ongetwijfeld al de voorouders in de vrouwelijke linie geschitterd hadden. Daar was er een over de "Vriendschap," en verder; "Herinnering aan vroegere dagen," "Godsdienst in de geschiedenis," "Het land der droomen," "De voordeelen der beschaving;" "Het verschil en de overeenkomst van de onderscheidene staatsvormen," "Droefgeestigheid," "Kinderliefde," "Hartstochten," enz. enz.
這類文章的共同特點有三個：一是無病呻吟，故作悲傷；二是堆砌詞語，濫用華麗詞藻；三是特別偏愛一些陳詞濫調。此外，這些文章有個顯著特點，也是它們的敗筆之處：就是每篇文章的結尾都有一段根深蒂固的說教詞，好像斷尾巴的狗一樣，令人難受。她們的“獨創大作”不管涉及到什麼內容，她們都絞盡腦汁，千方百計讓人思索以便獲得道德或宗教上的啟示。在眾目睽睽之下，這種說教雖然給人以假話的感覺，但這種風氣還是消除不了，時至今日依然如故。也許只要世界存在一天，這種毫無誠意的說教就永遠消滅不了。在這個國度裡，有哪所學校的女生不覺得非在文章的結尾加上一段說教詞不可呢？更有意思的是你會發現越是不守規矩、不太信仰宗教的那些女孩，她們的文章寫的就越長、越虔誠。
Een hoofdgebrek van al deze opstellen was eene zorgvuldig gekweekte droefgeestigheid en een kwistige overvloed van mooie woorden. In sommigen was een merkbare neiging om modewoorden er met de haren bij te sleepen, zoo dikwijls zelfs, dat zij geheel afgezaagd werden. En dan was er eene bijzonderheid, welke ze alle kenmerkte en bedierf,--namelijk de onuitstaanbare zedepreek, die zijn gebrekkelijken staart aan het eind van elk opstel deed kwispelen. Welk ook het onderwerp mocht wezen, er werd altijd een hersens folterende poging gedaan om er op de een of andere wijze iets in te lasschen waarop het zedelijk en godsdienstig gemoed met stichting kon nederzien. Niettegenstaande de ergerlijke onoprechtheid, die het publiek uit dergelijke zedepreken tegenblonk, werden zij niet afgeschaft. En zij zijn dat nog niet en zullen het waarschijnlijk nooit worden, zoolang de wereld zal bestaan. Er is geen school in gansch Amerika, waar de jonge dames zich niet verplicht gevoelen hare opstellen met een preek te eindigen; en het zijn doorgaans de lichtzinnigste en minst godsdienstige meisjes, die de mooiste preken maken. Maar genoeg hiervan. De waarheid wil niet altijd gezegd zijn. Laat ons daarom tot het examen terugkeeren.
得了，忠言逆耳，不說這些了。我們再接着講“大考”的情況。朗讀的第一篇文章的題目是《難道這就是生活嗎？》。下面摘錄一段“以饗”讀者。
Het eerste opstel, dat voorgelezen werd, droeg tot opschrift: "Is dit nu het leven?" De lezer zal mij wel willen vergunnen er een uittreksel van mede te deelen. Het luidde ongeveer aldus:
飛舞馳騁的想象描繪出一幅幅玫瑰色歡樂的場景。 時尚的弄潮兒沉溺于紙醉金迷，夢幻中發現自己置身于歡樂的人群，成了眾人眼裡的明星。她舉止優雅，身穿素裝長袍，翩翩起舞于歡樂的迷宮。她的眼睛最明亮，她的步伐最輕盈。
"Met welk een verrukking ziet gewoonlijk het jeugdig gemoed niet uit naar een hem wachtend feest! De verbeelding toovert rooskleurige tafereelen van genot. Daar ziet de aanbidster van wereldsche genoegens zich reeds te midden der feestvierende menigte als 'de bewonderde door al de bewonderaars.' Haar bevallige gestalte, in een sneeuwwit kleed gehuld, zweeft rond in den doolhof van den vroolijken dans; haar oog is schitterender, haar tred lichter dan die van de gansche lustige schare.
夢幻美妙，時光如梭，等待她進入天堂的時刻來臨了。她的所見猶如被點化一般，似仙女下凡！每到一處，物變景更美。可時隔不久，她發現漂亮的外表徒有虛名： 曾經令她心花怒放的甜言蜜語，現在錚錚刺耳；舞廳變得平淡無奇；她身心憔悴地退出，篤信世俗之樂何以能夠慰藉心靈的企求！
"Onder zulke heerlijke droomen glijdt de tijd spoedig voort en weldra is de gelukkige ure daar, waarop zij de Elyseesche velden betreden zal, van welke zij zoo verrukkelijk had gedroomd. Hoe tooverachtig schoon vertoont zich alles aan hare ontvlamde verbeelding! Elk nieuw tooneel wint aan bekoring. Maar na eene wijle ervaart zij, dat onder dat schoon vernis niets dan ijdelheid schuilt. De vleitaal, welke eens haar hart streelde, klinkt haar schril in het oor; de balzaal heeft hare aantrekkelijkheid voor haar verloren en met een verwoeste gezondheid en een verbitterd hart trekt zij zich uit de wereld terug, de overtuiging met zich voerende, dat aardsch genot de ziel, die naar hoogere dingen streeft, niet bevredigen kan."
等等、等等諸如此類的話，朗讀中，人群裡爆發出一陣滿意的嗡嗡聲，還不時地突然低聲說道：“多麼美好！”“真能服人！”“樸實無華！”最後一段佈道詞特別令人難受，大家都巴不得早點結束。朗讀剛完，全場就報以熱烈的掌聲。
En zoo ging het voort. Van tijd tot deed zich onder het lezen een gegons van bijvalsbetuigingen hooren, vergezeld van fluisterende uitroepen, als: "Hoe lief! Hoe welsprekend! Hoe waar!" enz. enz. En toen het stuk met een ijselijk sombere preek eindigde, volgde er een uitbundige toejuiching.
下一個站起來的是一位身材瘦弱、性格憂鬱的女孩，她臉色蒼白得引人注目，那是經常服藥和消化不良留下的後遺症。她朗頌了一首“詩歌”。這裡節選其中兩節就可以了：
Vervolgens stond een tenger, droefgeestig meisje op, dat zich door de belangwekkende bleekheid onderscheidde, welke het gevolg is van pillen en indigestie, en droeg een gedicht voor, waarvan ik u twee coupletten zal mededeelen:
密蘇里少女告別阿拉巴馬
再見，阿拉巴馬！我愛你篤深， 離別雖短暫，難捨又難分！ 想到你，往事歷歷燃胸間， 愛憐又悲傷。 曾記否，萬花叢中留下我的足跡， 德拉波斯溪旁有我朗朗的讀書聲； 我聽過德達西的流水猶如萬馬奔騰， 我見過庫薩山巔晨曦的分娩。
Alabama, vaarwel! Och 'k min U zoo teer!
Toch ga 'k voor een poos van U scheiden!
Maar het denken aan U doet mij 't harte zoo zeer,
Mijn ziel blijft bij U steeds verbeiden.
Uw lommerrijke wouden heb 'k dikwijls doorkruist;
'k Heb gedoold langs Uw liefelijke stroomen;
Gehoord hoe uw water bij stormwinden bruist
En bewonderend Aurora zien komen.
我心繫百事，無悔無怨， 含淚迴首，心平氣緩。 我告別的是我熟悉的地方， 見我嘆息的也不是異鄉他客； 來到該州，我賓至如歸， 可如今我將遠離高山大谷。 親愛的阿拉巴馬，一旦我心灰意冷， 那時，我真的告別人寰。
在場的人沒有幾個理解她“真的告別人寰”的含義，不過這首詩還是令人滿意的。
De tranen die 'k schrei, o! ik schaam ze mij niet,
Geen blos dekt mijne vochtige wangen;
Niet vreemd is mij 't land, dat mijn aandoening ziet,
't Is een vriend waar mijn ziel aan blijft hangen.
Een meer hartelijke ontvangst vond ik nergens, o neen!
Dan bij U, wien 'k mijn land wel mag heeten;
En mijn hoofd en mijn hart moest wel koud zijn als steen,
Alabama, als het U kon vergeten!"
Er waren er slechts zeer weinigen, die wisten wat het woord "Aurora" beteekende, doch het gedicht viel niettemin zeer in den smaak.
接着又上來一位姑娘。她黑眼睛、黑頭髮連皮膚也黝黑。上來後，她稍作停頓，這一停頓令人難忘。隨後她一副痛苦不堪的樣子，用莊嚴而又有節奏的語調開始唸起來。
Daarop verscheen een jonge dame met een donkere gelaatskleur, donkere oogen en donker haar, die een indrukwekkend oogenblik pauseerde, haar best deed om haar gelaat eene tragische uitdrukking te geven en toen op afgemeten toon begon:
一個夢想
夜色深沉，狂風肆虐，暴雨傾盆。老天爺高高在上，四周無半點星辰閃爍；炸雷滾滾，滿天轟鳴，震耳欲聾。 憤怒的閃電穿過烏雲，劃破夜空，大有吞噬富蘭克林之感。這位傑出的科學家在閃電交織的時候勇敢地放飛風箏以測電能。大風也平地而起，以助雷電群起而攻之，場面更加荒涼無比。
"Zwart en stormachtig was de nacht. Om den hemeltroon flikkerde een enkele ster, doch zware donderslagen trilden aanhoudend door het zwerk, terwijl de vreeselijke bliksem gramstorig door de onbewolkte hemelzalen dartelde, alsof hij de macht bespotte, welke de beroemde Franklin zich over zijne verschrikkingen had aangematigd! Zelfs de onstuimige winden kwamen eendrachtig uit hunne geheimzinnige woonplaatsen te voorschijn en bulderden in het rond, begeerig naar 't scheen, om de woestheid van het tooneel door hunne hulp te verhoogen.
如此時刻，如此黑暗陰沉，我心生慈悲為眾生哀嘆。
"Op zulk een tijdstip, zoo duister, zoo droevig, zuchtte mijn hart naar menschelijk medegevoel,--maar in plaats daarvan,
“我最親愛的朋友、老師、我的安慰者和嚮導—— 我的悲傷中的快樂，我隨着歡樂而來的福，”來到我身邊。 她像浪漫的年輕畫家畫的伊甸園裡的仙女一般，漫步在陽光下，一個樸實無華巧奪天工的絶代佳人。她步履輕盈來去無聲無息。要不是她也和別的仙女一樣輕撫人間，令人神奇為之震顫，她會像浮雲一般讓人不知不覺，消失得無影無蹤。她指着外面酣戰的狂風暴雨要人們想想它們各象徵著什麼，這時她臉上莫名其妙地頓生愁雲，猶如寒冬臘月裡的天氣令人顫慄。
Mijn dierbaarste vriendin, mijn gids en mijn geleide, Mijn vreugde bij mijn smart, stondt ge eensklaps aan mijn zijde! "Zij bewoog zich voort als een van die liefelijke wezens, welke de romantische jeugd zich op de zonnige paden van het Eden der verbeelding, voor den geest toovert,--een koningin der schoonheid, zonder versierselen, maar getooid met hare alles overtreffende bekoorlijkheid. Haar tred was zoo licht, dat het oor hare nadering niet vernam, en indien hare bezielde aanraking niet eene magische trilling had doen ontstaan, zou zij ongemerkt, ongezocht voorbijgegleden zijn. Een zonderlinge droefheid zetelde op hare gelaatstrekken, als ijzige tranen op Decembers winterkleed, toen zij naar de strijdende elementen daar buiten wees en mij verzocht de beide wezens, die daar werden voorgesteld, te aanschouwen."
令人可怕的描述差不多用了十頁稿紙，結尾仍是一段說教詞，把非長老會的教徒說得一點希望都沒有，這篇文章因此而獲得了頭獎，被認為是當天晚上最優秀的作文。鎮長在頒獎時，發表了一番熱情洋溢的講話。他說這篇文章是他平生以來聽到的“最美”的文章，連大演說家丹尼爾·韋伯斯特聽了也會感到驕傲的。
Deze nachtmerrie omvatte tien bladzijden schrifts en sloot met een preek, wanhopig akelig voor de Anti-Presbyterianen, doch die den eersten prijs behaalde en als de schoonste proeve van den avond werd beschouwd. De burgemeester van St. Petersburg hield onder het overreiken van den prijs aan haar, die hem behaald had, eene schitterende redevoering, in welke hij betuigde, dat dit de welsprekendste rede was, die zijne ooren ooit gehoord hadden en dat Daniel Webster zelfs er trotsch op had kunnen zijn.
順便說一下，有些人過多使用“美好”兩個字，愛把人生的經歷比喻成“人生的一頁”，這樣的文章像平常一樣出現了很多。
In het voorbijgaan moet gezegd worden, dat de opstellen, welke overvloeiden van het woord "heerlijk" als ook van de vergelijking "menschelijke ondervinding," met "een bladzijde uit het leven," het gemiddeld aantal overtrof.
那位老師這時醉得几乎是一副和藹可親的樣子。他推開椅子，背對著觀眾，開始在黑板上畫美國地圖，為考地理課作準備。可他的手不聽使喚，結果把圖畫得不象樣，引得大家暗地裡忍俊不禁。他心裡清楚大家在笑他畫得不好，於是就着手修改。他擦去一些綫，然後又畫上，結果畫得比原來的還差，大家更加肆無忌憚地笑話他。他孤注一擲，大有泰山壓頂不彎腰之勢，全身心地投入，準備把地圖畫好。他覺得大家全都盯着他看，想象着自己終於畫成了一幅像樣的美國圖，可是下面的笑聲還是不斷傳來，並且明顯地越來越大。原來他頭頂上是個閣樓，閣樓的天窗正對著老師的頭頂。一隻腰部繫著繩子的貓從上面懸空而下，它的頭和嘴被破布紮上了，出不了聲。在下降的過程中，貓向上翹起身子用爪抓住繩子，然後在空中亂舞一通後向下悠來。大家的笑聲越來越大。貓離那個專心作畫的老師頭部只有六英吋遠。越來越近，越來越低，貓終於在絶望中一下子抓住了老師的假髮。隨即那貓連同假髮一下子又竄回閣樓。老師的禿頭光彩四射，因為那個做招牌人的孩子已經給他頭上上了一層光。
Thans schoof de meester, opgewonden tot aan luidruchtigheid toe, zijn stoel op zijde, ging met den rug naar het publiek staan en begon zijne aardrijkskundige lessen door op het bord eene kaart van Amerika te teekenen. Doch hij maakte met zijne onvaste hand een figuur--en er werd een onderdrukt gelach in de school gehoord. Hij wist wat er aan haperde en deed zijn best om de fout te herstellen, veegde enkele lijnen met de spons uit en maakte weder nieuwe. Helaas! zij werden hoe langer hoe slechter en het gegiegel werd luider. Hij wijdde zijn gansche aandacht aan het werk, alsof hij besloten had zich niet door het publiek uit het veld te laten slaan. Hij voelde, dat aller oogen op hem gevestigd waren, en verbeeldde zich dat het beter ging. En toch hield het gegiegel aan, ja, het vermeerderde blijkbaar. En daartoe was wel reden. Boven zijn hoofd was een vliering met een luik, en uit dat luik, kwam een kat te voorschijn, welke men een touw om de achterpooten gehecht had. Die kat had een doekje om den kop en de kaken gebonden, on haar het miauwen te beletten. Terwijl zij langzaam naar beneden sukkelde, kromde zij zich naar alle kanten, sloeg hare klauwen om het touw, schommelde vervolgens naar de laagte en krabde tegen de ontastbare lucht. Het gegiegel werd erger en erger: de kat was omstreeks zes duim van des soezerigen meesters hoofd. Nog een weinig later en zij greep met hare klauwen wanhopig naar des meesters pruik, klemde zich daaraan vast en werd een oogenblik later weder tot de vliering opgetrokken, met haar zegeteeken tusschen de pooten. En welk een lichtgloed verspreidde zich toen van des meesters hoofd. Immers de verversjongen had dat lichaamsdeel met verguldsel besmeerd.
考試就此結束，孩子們報了仇，假期來臨了。
Met dit tooneel werd de vergadering gesloten. De jongens waren gewroken en de vacantie was begonnen.